تاریخچه بازی های رایانه ای /ویدئویی اسپایدرمن

در قسمت چهارم از سلسله مقالات "تاریخچه بازی های رایانه ای /ویدئویی اسپایدرمن"، 12 بازی دیگر که بین سالهای 2006 و 2011 تحت عنوان اسپایدرمن ساخته شدند (و یا اسپایدرمن در آنها یکی از کاراکترهای اصلی بود) خدمتتان معرفی ميشوند.

متاسفانه اكثر این بازیها به مراتب از عناوینی که در شماره گذشته مورد بررسی قرار گرفتند، پایین‌تر بودند و به نظر می‌رسید Activision دیگر به كیفیت بازی‌های اسپایدرمن اهمیت نمی‌دهد و فقط می‌خواهد جیبش را پر كند. البته در این میان فیلم ضعیف "اسپایدرمن 3" هم بی‌تقصیر نبود. در واقع سام ریمی در این فیلم بنا بر اصرار سونی و علیرغم میل باطنی‌اش از كاراكتر «ونوم» استفاده كرد (ریمی ابتدا می‌خواست «مردشنی» و «كركس» آدم بدهای فیلم باشند و حتی با آقای «بِن كینگزلی» برای ایفای نقش كركس به توافق رسیده بود) و به همین دلیل فیلمنامه اولیه به هم ریخت و در نهایت به آش شلم شوربایی تبدیل شد كه مخاطبانش را ناامید كرد (كلاً هر جا سر و كله ونوم پیدا شود باید منتظر یك افتضاح حسابی بود!). اسپایدرمن 3 روی بازی‌های اسپایدرمن هم تاثیر بدی گذاشت و باعث شد تا ایده استفاده از لباس سیاه رنگ اسپایدرمن (كه در حقیقت یك Symbiote فضایی است كه برای زنده ماندن به یك میزبان انسانی نیاز دارد ولی میزبان خود را تندخو و شخصیتش را منفی می‌کند) مثل خوره به جان Activision بیافتد و این شركت آن را در چندین بازی به كار گیرد (در حالیكه به اذعان کارشناسان کمیک‌بوک، تمركز بیش از حد روی لباس سیاه رنگ و تبعات منفی آن، اسپایدرمن را از ذات اخلاق‌گرا و مسئولیت‌پذیرش دور می‌كند). در نتیجه عناوینی همچون Spider-Man: Web of Shadows تولید شد كه به شخصیت اسپایدرمن توهین می‌كردند.

(2006) Spider-Man: Battle for New York
ناشر: Activision
كنسول: Game Boy Advance (GBA)، Nintendo DS
Spider-Man: Battle for New York به نوعی ادامه بازی Ultimate Spider-Man (که در شماره گذشته به آن پرداخته شد) بود و فقط برای کنسول‌های دستی Nintendo DS و GBA به بازار آمد. «گرین گابلین» قصد داشت فرمول شیمیایی مخصوصش را روی دیگران امتحان کند تا آنها هم مثل خودش به غول‌های سبزرنگ و هالک ـ مانند تبدیل شوند! (در اینجا لازم به توضیح است که این گرین گابلین از دنیای به روزشده Ultimate Spider-Man اقتباس شده بود و نباید با گرین گابلین کلاسیک کمیک بوک های The Amazing Spider-Man اشتباه گرفته شود!) بازیباز می‌توانست گاهی با اسپایدرمن و گاهی هم با گرین گابلین بازی كند. در كل این بازی side-scroller و پلاتفورمر سابقه خوبی برای كمپانی Activision به حساب نمی‌آید زیرا همه چیز آن پایین‌تر از حد متوسط بود و به همین خیلی زود فراموش شد (البته انصافاً نسخه Nintendo DS، یك سر و گردن بالاتر از نسخه GBA قرار می‌گرفت).

(2007) Spider-Man 3: The Game
كنسول: PC، PS3، PS2، PSP، Xbox 360، Wii، GBA، Nintendo DS
بدیهی است كه Spider-Man 3: The Game توسط Activision و همزمان با اكران فیلم "اسپایدرمن 3" یعنی در دورانی که تب اسپایدرمن عالم‌گیر شده بود، منتشر شد. قهرمان ما در این بازی علاوه بر لباس كلاسیك (آبی و قرمز)، لباس مشكی رنگ معروف را نیز بر تن می‌كرد. گیم‌پلی درست مثل Spider-Man 2: The Game (بازی تحسین‌شده‌ای كه سال 2004 به بازار آمد و در قسمت قبل به آن پرداخته شد)، محیط باز یا Open world بود. البته این‌بار گیم‌پلی گاهی اوقات از سکانس‌های cineractive استفاده ‌می‌كرد (یعنی در برخی لحظات آیکون دکمه خاصی روی صفحه ظاهر می‌شد و بازیباز باید آن دکمه را سریعاً فشار می‌داد). این سکانس‌ها (که بیشتر در مبارزه با غول‌ها به چشم می‌آمدند) بازیباز را به یاد مینی گیم‌های God of War می‌انداختند.

سیستم مبارزه نیز تغییر یافته و فنون و ضربات و همچنین ماموریت‌های فرعی متنوع‌تر شده بودند. صداپیشگی‌ها هم دیگر تو ذوق نمی‌زدند. به علاوه، تیم سازنده نیو‌یورك را بزرگ‌تر و پرجزییات‌تر از قبل كرده بود اما یقیناً نقطه قوت اصلی بازی همچنان در شیوه لذت‌بخش و منحصر به فرد تار زدن و تاب خوردن (web-swinging) در میان آسمان‌خراش‌های شهر خلاصه می‌شد. دشمنان اصلی اسپایدرمن همانند فیلم، «ونوم»، «گابلین جدید» (هری آزبورن، که میخواست انتقام مرگ پدرش را از پیتر بگیرد) و «مرد شنی» بودند اما غول‌های دیگری هم در بازی حضور داشتند. نکته جالب این بود که همه بازیگران اصلی فیلم (به جز خانم «کرستن دانست») به جای خودشان در بازی حرف زدند.

Spider-Man 3: The Game دو نسخه اصلی داشت كه یكی برای كنسول‌های PS3، Xbox 360 و PC و دیگری برای Wii، PS2 و PSP منتشر شد. این دو نسخه با هم تفاوت داشتند. مثلاً نحوه استفاده بازیباز از لباس سیاه رنگ اسپایدرمن در آنها فرق می‌كرد. در ضمن نسخه‌های مذكور غول‌های فرعی خاص خودشان را داشتند. گابلین جدید نیز بعداً به عنوان یک کاراکتر قابل‌بازی (Playable) به نسخه ویژه‌ Xbox 360 و PS3 اضافه شد.

اما روی هم رفته بازیبازان چندان از Spider-Man 3: The Game استقبال نكردند و منتقدین امتیازاتی در حد متوسط به آن دادند زیرا از glitchهای متعدد، مبارزات ناامید‌کننده با غول‌ها و دوربین گیج‌کننده‌‌ای رنج می‌برد. ولی شاید عمده‌ترین ایراد بازی این بود که تفاوت چندانی با Spider-Man 2: The Game نداشت و از قابلیت‌های کنسول‌های نسل جدید بهره نمی‌گرفت. ضمناً، نسخه‌ PS2، Wii و PSP وضعیت بدتری داشت و به خاطر داستان کوتاه و گرافیک ناامید‌کننده خود نیز مورد نكوهش قرار گرفت (حتی برخی بازیبازان اعتقاد داشتند که نسخه مذكور از نظر فنی از Spider-Man 2: The Game پایین‌تر است!)
لازم به ذكر است كه نسخه‌ای side-scroller و دو بعدی از بازی نیز ساخته و برای كنسول دستی GBA و Nintendo DS منتشر شد.

نكته جالب:

همزمان با اكران فیلم اسپایدرمن 3، شركت Javaground USA یك بازی دو‌ بعدی برای گوشی‌های موبایل عرضه كرد. چند گیم دستی (LCD) و یك بازی تلویزیونی Plug & Play نیز تحت عنوان Spider-Man 3 به بازار آمدند.

(2007) Spider-Man: Friend or Foe
كنسول: PC، PS2، PSP، Xbox 360، Wii، Nintendo DS
قرار بود این بازی اکشن و کم اهمیت با عناوینی که قبلاً براساس اسپایدرمن منتشر شده بودند، تفاوت داشته باشد و در عین حال از شخصیت‌های منفی فیلم‌‌های سینمایی اسپایدرمن در آن استفاده شود. در عمل هم چنین شد و داستان بازی کاملاً غیرمنتظره و متفاوت از آب درآمد به طوریكه انگار تیم سازنده می‌خواست عمداً با فیلم‌های آقای ریمی شوخی كند! البته ایده اولیه بازی جذاب به نظر می‌رسید: اسپایدرمن به کمک برخی از قهرمانان دیگر با دشمنانش می‌جنگید و پس از شکست دادنشان از آنها به عنوان نوچه (Sidekick) خود استفاده می‌كرد! اما این ایده جذاب در نهایت به اثری کلیشه‌ای، مضحك و پرایراد در ژانر بزن بزن (Beat'em Up) تبدیل شد. مثلاً علیرغم اینكه بازی از co-op multiplayer mode سود می‌برد (یعنی بازیباز دیگری نیز می‌توانست به بازی ملحق و در نقش نوچه شما ظاهر شود) اما هیچ تعاملی بین كاراكترها رخ نمی‌داد! به علاوه، با وجود آنكه داستان در سرتاسر دنیا رخ می‌داد و اسپایدرمن به لوکیشن‌های مختلفی مثل توکیو، مصر و نپال سفر می‌کرد اما مراحل بازی شبیه یكدیگر بودند و تنوعی در آنها به چشم نمی‌آمد! Spider-Man: Friend or Foe در اصل چیزی نبود مگر تلاش مذبوحانه Activision برای کسب پول و درآمد بیشتر از نام اسپایدرمن. به همین دلیل این کودکان و نوجوانان بودند که تا حدی از آن خوششان آمد نه هواداران قدیمی اسپایدرمن!

(2008) Spider-Man: Web of Shadows
كنسول: PC، PS3، PS2، PSP، Xbox 360، Wii، Nintendo DS
Spider-Man: Web of Shadows یک بازی محیط باز مشابه با Spider-Man 3: The Game بود که توسط Activision و برای کنسول‌های360 Xbox، PS3، PC و Wii منتشر شد و در آن اسپایدرمن باید با تهاجم گسترده Symbioteها (که در نتیجه جدا شدن از ونوم و لباس سیاه فضایی‌اش به وجود آمده و تمام شهر را احاطه کرده بودند) مقابله می‌کرد. البته او در این راه از کمک قهرمانان دیگر مارول و حتی برخی از دشمنان خود نیز بهره‌مند می‌شد. بازیباز مجبور بود در برخی از لحظات بین مسیر خوب و بد یکی را انتخاب كند (بنابراین پایان‌های مختلفی در بازی وجود داشت). در ضمن بازیباز می‌توانست هر وقت که دلش می‌خواهد لباس کلاسیک قرمز و آبی اسپایدرمن را با لباس سیاه رنگ عوض کند (در کل تیم سازنده سعی کرده بود این دو لباس را کاملاً از یکدیگر متمایز سازد).

Spider-Man: Web of Shadows پتانسیل بالایی برای تبدیل شدن به اثری شایسته و ماندگار را داشت ولی افسوس که این پتانسیل به راحتی به هدر رفت. در واقع با وجود آنکه اکثر منتقدین اذعان داشتند که لحظات نابی در بازی وجود دارد (مثل مبارزه با غول‌ها) و سبک جدید مبارزه هم ارتقا‌یافته و هیجان‌انگیز‌تر شده است ولی آنها حسابی از دوربین بد، داستان سرهم‌بندی‌شده، صدا‌پیشگی‌های فاجعه‌آمیز، گیم‌پلی و ماموریت‌های تكراری و ... انتقاد کردند. با این حال بیشترین انتقادات از جانب هواداران اسپایدرمن بود. در اصل آنها با این مساله كه اسپایدرمن باید بین مسیر خوب و بد، یكی را انتخاب می‌كرد مشكل داشتند زیرا به نظر آنها اسپایدرمن هرگز مسیر بد را انتخاب نمی‌كند. آن‌ها در ضمن اعتقاد داشتند كه رفتار برخی از شخصیت‌های اصلی بازی اصلاً با ذات و خصوصیات آنها در عالم كمیك‌ همخوانی ندارد. به طور مثال در ابتدای بازی مری جین در روز روشن اسپایدرمن را به اسم "پیتر" صدا می‌زد و بعد در مقابل دو نفر دیگر به او کادوی تولد می‌داد!!! بدتر اینکه، وقتی اسپایدرمن در اولین مواجه خود با آدم‌هایی که به خاطر تماس با symbiote آلوده شده بودند، آنها را از پشت‌بام یك آسمان‌خراش به پایین پرت می‌کرد و به خودش زحمت نمی‌داد تا نجاتشان بدهد!!! (اسپایدرمن این ‌موقع هنوز تحت‌تاثیر لباس سیاه رنگ قرار نداشت). موارد فوق‌الذكر به همراه بسیاری موارد دیگر ثابت می‌كرد كه تیم سازنده هیچ شناختی از خصوصیات شخصیتی اسپایدرمن ندارد.

لازم به ذکر است که نسخه‌ای متفاوت (ولی قابل‌تحمل‌تر) از بازی تحت عنوان Amazing Allies Edition برای کنسول‌های PS2 و PSP منتشر شد که 2.5 بعدی و side-scrolling بود! یک side-scroller پلاتفورمر خوش‌ساخت هم برای Nintendo DS به بازار آمد.

(2009) Marvel Ultimate Alliance 2
كنسول: PS3، PS2، PSP، Xbox 360، Wii، Nintendo DS
در پی موفقیت بازی Marvel Ultimate Alliance در سال 2006، Activision تصمیم گرفت پس از وقفه‌ای نسبتاً طولانی دنباله آن را برای انواع کنسول‌های موجود منتشر کند. Marvel Ultimate Alliance 2 (که به اختصار MUA2 نامیده می‌شود) شباهت‌های فراوانی با قسمت اول داشت و یک بازی اکشن و RPG بود که در آن بار دیگر باید گروهی چهار نفره از کاراکترهای معروف مارول تشکیل داده و به جنگ دشمنان خود می‌رفتید. این‌دفعه كاراكتر‌های بازی قادر بودند با ترکیب نیرو‌های خود، ضرباتی نیرومند و تماشایی تحت عنوان Fusion اجرا نمایند. تفاوت دیگر این بود که می‌شد هنگام صحبت با شخصیت‌های دیگر، لحن خود را تغییر داد و مثلاً خشن‌تر یا دیپلماتیک‌تر حرف زد.

اما یقیناً عمده‌ترین تغییر به وجود آمده را باید در داستان بازی (که تلفیقی از دو ماجرای کمیک‌بوکی معروف مارول در سالهای اخیر یعنی Secret War و Civil War به شمار می‌رفت) جستجو می‌كردید. در واقع بروز یك حادثه غم‌انگیز باعث شده بود تا دولت آمریکا کسانی را که نیروهای فوق بشری دارند را نوعی سلاح کشتار جمعی محسوب کند و با تصویب قانون جدیدی موسوم به Superhuman Registration Act، از تمام ابرقهرمانان بخواهد تا هویت مخفی خود را افشا و تحت نظارت دولت فدرال فعالیت کنند. این موضوع ابرقهرمانان مارول را به دو گروه مخالف تقسیم می‌کرد و رودروی هم قرار می‌داد: گروه Pro-registration که رهبری آن را «مرد آهنی» بر عهده داشت و با Superhuman Registration Act موافق بود و گروه Anti-registration که «کاپیتان آمریکا» رهبری‌اش می‌کرد و از ابرقهرمانانی تشکیل شده بود که به هیچ وجه زیربار این قانون نمی‌رفتند. بنابراین در مقطعی از بازی باید به انتخاب خود به یکی از گروه‌ها‌ی مذكور ملحق می‌شدید. این پیچش جالب بر ارزش تکرار (Replay Value) می‌افزود و بازی را از قسمت اول متمایز می‌ساخت.

این بار هم اسپایدرمن از کاراکترهای همه‌فن‌حریف محسوب می‌شد. در ضمن اگر گروه Pro- registration را برمی‌گزیدید آنوقت می‌شد یك لباس(Costume) اضافی برای او به نام Iron Spider را آزاد (unlock) و بر تن کنید (این لباس اولین بار در كمیك‌ بوک Civil War و توسط «تونی استارك» به اسپایدرمن داده شده بود!). ولی بدون شك بیشترین جذابیت MUA2 برای هواداران این بود که در آن دو تن از مشهورترین دشمنان اسپایدرمن یعنی ونوم و گرین گابلین به عنوان كاراكترهای قابل‌بازی حضور داشتند (البته برای آزاد کردن‌ آنها ابتدا باید شکست‌شان می‌دادید). جالب اینكه به زودی «کارنیج» (یكی دیگر دشمنان معروف اسپایدرمن) نیز به عنوان یک کاراکتر قابل‌دانلود (DLC) عرضه شد. اما در مجموع بازیبازان و منتقدین MUA2 را در مقایسه با قسمت اول، کمتر تحویل گرفتند و از برخی جنبه‌هایش مثل صداپیشگی‌های ضعیف و صحنه‌های سینمایی سطح‌پایین انتقاد کردند (البته آنها نسخه‌های PS3 و Xbox 360 را بیشتر پسندیدند.

نکته جالب:

Spider-Man: Toxic City یک side-scroller سنتی در ژانر بزن بزن بود كه سال 2009 بر اساس کمیک‌ های Ultimate Spider-Man و برای گوشی‌های موبایل عرضه شد. اسپایدرمن باید در نهایت جلوی گرین گابلین را که در صدد بود مردم شهر را به هیولاهای زشتی مثل خودش بدل کند، می‌گرفت. Spider-Man: Toxic City بازی قابل‌قبولی بود و از ظاهری جذاب و رنگارنگ و اسپرایت‌های پرجزئیات بهره می‌برد ولی سیستم کنترل مطلوبی نداشت. جالب اینکه برخی مراحل را باید در هیبت پیتر پارکر طی می‌کردید. مری جین هم در بازی حاضر بود و به طرز جالبی به نبرد پایانی با گرین گابلین مرتبط می‌شد!

(2009) Marvel Super Hero Squad

كنسول: PS2، PSP، Wii، Nintendo DS
Marvel Super Hero Squad توسط کمپانی THQ و از روی مجموعه انیمیشنی با همین نام كه كاراكترهای مارول را عمداً به صورت مسخره و بچه‌گانه (یا اصطلاحاً super-deformed) به تصویر می‌كشد، ساخته شد و متاسفانه اسپایدرمن یكی از كاراكتر‌هایش بود!

گیم‌پلی ساده این بازی اکشن به دو بخش Adventure mode و Battle mode تقسیم می‌شد و خیلی سعی می‌كرد شبیه بازی‌های LEGO باشد ولی هیچ چیز چشمگیری نداشت. توصیه می‌شود اگر روزی گذرتان به بازی افتاد همان اول کار، آن را به برادر یا خواهر کوچکتر بسپارید تا اگر مادر و پدرتان وارد اتاق شدند، آبرویتان نرود!

نکته جالب:

در سال 2009، Ultimate Spider-Man: Total Mayhem برای گوشی‌های iPhone به بازار آمد. این بازی اعجاب‌انگیز با گیم‌پلی لذت‌بخش، سیستم مبارزه پرهیجان و بی عیب و نقص، کنترل‌های روان، کامبوهای با حال و متنوع، محیط‌های خوش آب و رنگ، bonusهای چشم‌گیر، گرافیک چشم‌نواز و غول‌های جذابش باعث شد تا همگان آن را بهترین بازی ابرقهرمانی تاریخ iPhone خطاب كنند.

(2010) Spider-Man: Shattered Dimensions
كنسول: PC، PS3، Xbox 360، Wii، Nintendo DS
Activision و كله‌گنده‌هایش كه به هیچ وجه از چند عنوان قبلی اسپایدرمن برای كنسول‌های خانگی منتشر شده بودند، رضایت نداشتند (و حتی در مصاحبه‌های خود آن‌ها را افتضاح نامیده بودند!) این‌بار مسئولیت ساخت عنوان جدید اسپایدرمن را به Beenox سپردند. در نتیجه این شركت Spider-Man: Shattered Dimensions را ساخت و باعث شد تا اسپایدرمن پس از مدت‌ها در دنیای بازی‌های رایانه‌ای خودی نشان دهد. ویژگی منحصر به فرد Spider-Man: Shattered Dimensions این بود که در آن چهار اسپایدرمن متفاوت از دنیاها و دوره‌های زمانی مختلف حضور داشتند: اسپایدرمن شگفت‌انگیز، اسپایدرمن نوآر (Noir)، اسپایدرمن سال 2099 و اسپایدرمن Ultimate. بازیباز باید در قالب این چهار اسپایدرمن تكه‌هایی از یك لوح مرموز را بدست می‌آورد و در نهایت «میستریو» را شکست می‌داد. داستان بازی توسط «دان اسلات» (از نویسندگان کمیک‌ های اسپایدرمن) نوشته شده و سرشار از بذله‌گویی‌های بامزه‌ای بود که از زبان اسپایدرمن(ها) به گوش می‌رسید. نبرد نهایی نیز به طور جالبی تمام قهرمانان داستان را به كار می‌گرفت.

اسپایدرمن شگفت‌انگیز (كه نقش محوری را در داستان ایفا می‌كرد) بیشتر از تارهای عنكبوتی برای حمله به حریفان بهره می‌گرفت اما اسپایدرمن نوآر باید در مراحلی که در دهه 30 آمریكا می‌گذشت و مملو از كلیشه‌های رایج در فیلم‌های گانگستری بود، به مخفی‌كاری (stealth) می‌پرداخت و به سایه‌های موجود در محیط پناه می‌برد. با این حال، اسپایدرمن سال 2099 دنیایی كاملاً آینده‌نگرانه داشت و بیشتر روی حركات آكروباتیك و قابلیت‌های لباسش تکیه می‌کرد. اسپایدرمن Ultimate نیز اكثر اوقات با استفاده از سرعت و قدرت لباس سیاه رنگ اسپایدرمن، به جنگ لشگری از حریفاني می‌رفت كه مثل مور و ملخ روي سرش ميريختند.

Spider-Man: Shattered Dimensions به جای یک نیویورك وسیع و باز، از مراحل بسته‌تر و linear اما خوب طراحی شده، استفاده می‌كرد و موفق شد تا حدود زیادی خاطرات خوش عناوین دلپذیر اسپایدرمن را در سال‌های نخست قرن جدید زنده كند زیرا چهار محیط، گیم‌پلی و حال و هوای متنوع را ارائه می‌داد و به ذات اسپایدرمن وفادار بود. به علاوه، اصلاحات مبتکرانه‌ای در سیستم مبارزه به چشم می‌خورد (مثل مبارزات تن به تن اول شخص) و فنون و کامبو‌های جالب و متنوعی در اختیار داشتید. سيستم ارتقا كامبوها و قابليت ها نيز عالي بود. در ضمن در هر مرحله چالش هايي اختياري در قالب web of destiny پيش روي بازيباز قرار داده ميشد كه با تكميل آنها نه تنها توانايي اسپايدرمن (ها) ارتقا ميافت و لباس هاي جديدي برايشان آزاد (unlock) ميشد بلكه بر غناي گيم پلي نيز افزوده ميشد. ولی بدون تردید بازی هنگام مبارزه با غول‌ها به اوج می‌رسید و ایده‌های ناب خود را رو می‌کرد. در ضمن Activision در اقدامی بسیار جالب از افرادی كه قبلاً در انیمیشن‌های تلویزیونی به جای اسپایدرمن حرف زده‌ بودند به عنوان صداپیشه‌های اصلی بهره گرفت و نتیجه كار بسیار رضایت بخش شد (ضمناً اكثر كسانی كه به جای غول‌های بازی حرف زدند، قبلاً در سریال‌های كارتونی اسپایدرمن به هنرنمایی پرداخته بودند). البته بازي بي عيب و ايراد نبود. مثلاً طبق معمول مواردی همچون دوربین بدقلق، Glitchها، Bugها و مدت زمان کوتاه بازی مورد انتقاد قرار گرفتند. در ضمن داستان بازي با وجود آنكه خيلي مفرح و fun بود اما عمق نداشت و حتي تا حدي كليشه اي به نظر ميرسيد.

ناگفته نماند که نسخه دو‌بعدی بازی هم که برای کنسول Nintendo DS به بازار آمد، با استقبال نسبتاً خوبی مواجه شد، هر چند كه تغییرات عمده‌ای در آن ایجاد شده بود (مثلاً كاراكتر اسپایدرمن Ultimate در آن حضور نداشت).

(2010) Marvel Super Heroes 3D: Grandmaster's Challenge
كنسول: Wii
این بازی گمنام که BigBen Interactive آن را فقط برای کنسول Wii منتشر کرد، در اغلب لحظات سبکی شبیه به Shooterهای اکشن اول شخص پیدا می‌كرد و در آن شناخته‌شده‌ترین ابرقهرمانان مارول یعنی اسپایدرمن، کاپیتان آمریکا، «ولورین»، «تور» و مرد آهنی توسط شخصیت خبیثی به نام Grandmaster ربوده و به فضا برده شده بودند تا در بازی مرگباری شرکت كنند. در نگاه اول سبك بازی خیلی جذاب به نظر می‌آمد ولی گیم‌پلی بی‌خاصیتش باعث می‌شد تا زود ملال‌آور شود به طوریکه پس از 20 دقیقه آرزو می‌کردید بازی هر چه زودتر به پایان برسد! به علاوه، معلوم نبود آدم بدهای معروفی مثل «دکتر دووم» (Dr. Doom)، «جمجمه قرمز» (Red Skull) و «لیزارد» در بازی چه غلطی می‌كنند؟!
شاید تنها نقطه قوت Marvel Super Heroes 3D: Grandmaster's Challenge این بود که می‌توانستید آن را به صورت سه بعدی بازی کنید به همین دلیل عینک‌های سه‌بعدی جالبی همراه آن عرضه می‌شد که به شکل ماسک ابرقهرمانان بازی بودند.

(2010) Marvel Super Hero Squad: The Infinity Gauntlet

ناشر: THQ
كنسول: PS3، Xbox 360، Wii، Nintendo DS، Nintendo 3DS

ادامه بازی Marvel Super Hero Squad و حتی افتضاح‌تر از آن طوری که احتمالاً برادر و خواهر کوچکتان هم دیگر با آن حال نمی‌كردند!

گیم‌پلی اسفناك بازی این‌بار به سه بخش Story mode ، ‍Challenge mode و Freeplay mode تقسیم می‌شد.

(2011) Marvel Super Hero Squad Online

كنسول: PC، Apple Macintosh
یك بازی نقش‌آفرینی آنلاین چند‌ نفره (MMORPG) مشابه با بازی قبلی که توسط Gazillion Entertainment منتشر شد. این‌بار باید به مناطق (zones) مختلفی رفته (یكی از این مناطق روزنامه «دیلی بیوگل» بود) و ماموریت‌هایی را در سبك بزن بزن تكمیل می‌كردید.

اسپایدرمن یكی از كاراكتر‌های فراوان بازی بود و می‌توانست چند لباس متفاوت داشته باشد. گاهی هم برخی از دشمنان معروف او سد راهتان می‌شدند. Marvel Super Hero Squad Online اصلاً خودش را جدی نمی‌گرفت و به خوبی می‌دانست كه مخاطبانش فقط بچه‌های زیر هفت سال هستند. انصافاً هم بازی فقط به درد همان رده سنی می‌خورد.

(2011) Marvel vs. Capcom 3: Fate of Two Worlds

كنسول: PS3، Xbox 360
بالاخره در ماه فوریه سال 2011 انتظارها به سر رسید و Marvel vs. Capcom 3: Fate of Two Worlds منتشر و با استقبال حیرت‌انگیزی مواجه شد. این بازی از گرافیکی سه‌بعدی در محیطی دو‌بعدی بهره می‌گرفت و بار دیگر با گیم‌پلی سریع و اغراق‌آمیز خود علاقمندان به آثار مبارزه‌ای را به وجد آورد. تغییرات مثبت و موثری در بازی ایجاد شده بود. مثلاً سیستم کنترل و یا مبارزات هوایی ساده‌تر شده بودند تا علاقمندانی که قبلاً با سری محبوب و موفق Marvel vs. Capcom آشنایی نداشتند، جذبش شوند. تکنیک جدیدی نیز تحت عنوان X Factor در بازی به کار رفته بود که می‌شد برای یک بار در طول مبارزه آن را فعال کرد. در ضمن کپکام این‌بار از اسپرایت‌های سه بعدی برای کاراکترها استفاده کرده بود. داستان بازی هم جذابیت بیشتری داشت و در آن دکتر دووم با گردآوری برخی از خبیث‌ترین شخصیت‌های عالم تخیلی مارول و اتحاد با «آلبرت وِسکر»، می‌خواست بر جهان فرمانروایی کند ولی اقدامات او در نهایت باعث می‌شد تا تهدید به مراتب بزرگتر و خطرناک‌تری سراغ‌شان بیاید.

درست مثل Marvel vs. Capcom 2 ، باید با دو یار كمكی و به صورت سه به سه (3 on 3 tag) با حریفان مبارزه می‌کردید. مجموعاً 38 کاراکتر معروف مارول و کپکام در بازی حضور داشتند (که دو تای آنها قابل دانلود بودند). البته قبل از انتشار بازی، كپكام سعی می‌كرد تا تعداد و لیست نهایی كاراكتر‌ها را فاش نكند و به همین دلیل نام آن‌ها را به تدریج اعلام كرد. جالب اینکه نام اسپایدرمن در بین کاراکترهایی که در مرحله اول اعلام شدند، به چشم نمی‌خورد. این مساله هوادارانش را نگران و متعجب کرد زیرا اسپایدرمن همواره پای ثابت سری Marvel vs. Capcom بوده است. ولی به زودی معلوم شد که کپکام عمداً این کار را کرده است زیرا قصد داشت با توجه به محبوبیت غیرقابل‌وصف اسپایدرمن در کشور ژاپن، او را با كمی تاخیر و به عنوان یک سورپرایز بزرگ در نمایشگاه Tokyo Game Show رونمایی کند! در هر حال اسپایدرمن كمافی‌السابق از مبارزان بسیار چابک و نیرومند بازی به شمار می‌آمد. البته تغییرات کوچک و موثری در کامبوهایش ایجاد شده بود (مثلاً او می‌توانست بلافاصله ضربه Web Swing خود را در با کامبوی دیگری همراه کند).

ولی یقیناً هنوز هم چشم‌گیرترین ضربه او، Maximum Spider نام داشت که به شیوه سابق ولی به شکلی باحال‌تر اجرا می‌شد و همگان را انگشت به دهان می‌کرد! جملاتی که او بر زبان می‌آورد نیز در نوع خود بسیار جالب و بامزه بود (برای مثال، او هنگام رویارویی با Ryu می‌گفت: "اگر خیال می‌کنی که میتونی منو شکست بدی، پس اون کمربند مشکی‌ات رو تو رشته حماقت گرفته‌ای!"). پایان اسپایدرمن هم جالب بود: پیتر پارکر عکس‌های مبارزه اسپایدرمن با غول آخر بازی یعنی «گالاکتوس» (Galactus) را برای فروش به روزنامه دیلی بیوگل می‌برد اما طبق معمول «جی جونا جیمسون» او را همدست گالاکتوس خطاب می‌کرد! از این گذشته هواداران می‌توانستند لباس‌های مختلفی را بر تن اسپایدرمن ببینند (بعضی از این لباس‌ها برای اولین بار و از داستان‌های کمیک‌بوکی اخیر اسپایدرمن مثل Big Time و یا Future Foundation به عاریت گرفته شده بودند). ضمناً، در پس‌زمینه یكی از مراحل بازی (كه به مرحله دیلی بیوگل شهرت داشت و در حقیقت سكویی بود كه در میان آسمان‌خراش‌های نیویورك بالا می‌رفت) می‌شد ارجاعات ظریف و هوشمندانه‌ای به تاریخچه غنی كمیك‌های مارول و اسپایدرمن پیدا كرد! در هر حال اين بازي به خاطر گیم‌پلی لذت‌بخش، کاراکترهای متنوع و سبک بصری جذابش مورد ستایش قرار گرفت و جوایز متعددی همچون Game Critic Awards را از آن خود كرد و بسیاری از سایت‌هایی اینترنتی همچون IGN، 1UP و G4 آن را به عنوان برترین بازی مبارزه‌ای سال انتخاب کردند. البته بازی دچار كمبود bonus و online mode بود. از سویی دیگر، خیلی‌ها انتظار داشتند که کپکام پایان‌های بازی را به صورت CG بسازد ولی متاسفانه پایان‌ها همچون گذشته از تصاویر ثابت و نقاشی شده تشکیل شده بودند.
ناگفته نماند که پس از چند ماه کپکام نسخه بهبود یافته بازی را تحت عنوان Ultimate Marvel vs. Capcom به بازار فرستاد که 12 کاراکتر جدید به آن اضافه شده بودند. این نسخه علاوه بر PS3 و Xbox 360 برای PlayStation Vita هم ارائه شد.

(2011) Spider-Man: Edge of Time
كنسول: PS3، Xbox 360، Wii، Nintendo DS، Nintendo 3DS
در سال 2011، Activision و Beenox بازی دیگری تحت عنوان Spider-Man: Edge of Time را روانه بازار كردند كه گیم‌پلی آن بسیار به Spider-Man: Shattered Dimensions شبیه بود با این تفاوت كه فقط اسپایدرمن شگفت‌انگیز و اسپایدرمن سال 2099 در آن حضور داشتند. آنها مدام با یكدیگر در تماس بودند و جای خود را با هم عوض می‌كردند (یعنی یكی به زمان آینده می‌رفت و دیگری به زمان حال!). آن‌ها از نظر توانایی و سبك مبارزه نیز با هم فرق داشتند (مثلاً اسپایدرمن شگفت‌انگیز قادر بود با استفاده از hyper-sense به صورت فوق سریع حركت كند و یا اسپایدرمن سال 2099 می‌توانست با ایجاد بدلی شبیه‌سازی شده از خودش، دشمن را فریب دهد!). در ضمن سیستمی موسوم به علت و معلول (cause-and-effect) در بازی به كار رفته بود كه در آن اعمال و تصمیمات هر كدام از اسپایدرمن‌ها مستقیماً روی دیگری و محیط اطرافش اثر می‌گذاشت!

داستان Spider-Man: Edge of Time حول و حوش تلاش‌های اسپایدرمن سال 2099 به منظور جلوگیری از مرگ اسپایدرمن شگفت‌انگیز به دست Anti-Venom و تبعات ناگوار آن می‌چرخید. در حقیقت داستان بازی كه توسط یكی از برترین و باسابقه‌ترین نویسندگان كمیك‌ های اسپایدرمن به نام «پیتر دیوید» نوشته شده بود، نقطه قوت اصلی آن به شمار می‌آمد و در انتها دچار پیچش غیرمنتظره و جالبی می‌شد. دیالوگ‌های رد و بدل شده میان اسپایدرمن‌ها نیز بسیار شنیدنی از آب درآمده بودند. به علاوه «جاش كیتون» و «كریستوفر دانیل بارنز» (دو صداپیشه‌ای كه پیشتر در سریال‌های انیمیشن به جای اسپایدرمن حرف زده بودند)، بار دیگر صدای ماندگار خود را به قهرمانان داستان قرض دادند و عملكرد درخشان خود را تكرار كردند. با این حال این بازی نتوانست موفقیت مالی و هنری Shattered Dimensions را تكرار كند و از هر نظر نسبت به آن پایین‌تر بود. به طور مثال، گیم‌پلی خیلی زود یكنواخت می‌شد زیرا مجبور بودید بارها و بارها یك سری ماموریت‌های كلیشه‌ای را تكرار كرده و با دشمنانی كه به شدت از كمبود تنوع رنج می‌بردند، مواجه می‌شدید. مبارزه با غول‌ها هم جذابیت چندانی نداشت و تعداد غول‌هایی كه با آنها می‌جنگیدید خیلی كم بود. از سوی دیگر مراحل بازی به جای لوكیشن‌های متنوع و جذاب زمان حال و آینده، همگی در ساختمان بلند و عظیمی (كه معلوم نبود بالاخره چند طبقه دارد؟!) جریان داشتند. البته انصافاً صحنه‌های سینمایی (cutscenes) بازی تماشایی و نفس‌گیر بودند.

در پایان باید گفت كه نسخه‌ای از بازی برای كنسول Nintendo DS و Nintendo 3DS عرضه شد كه آنهم چنگی به دل نزد هر چند كه غول‌های بیشتری داشت.

مهدی ترابی مهربانی