نقد و بررسی فیلم "انتقام جویان: جنگ بینهایت"

به مناسبت عرضه شدن نسخه بلوری از فیلم جنگ بینهایت این نقد دوباره در صفحه نخست سایت قرار میگیره.

تریلر فیلم: Download

لینک دانلود نسخه بلوری فیلم: Download

دانلود صحنه های حذف شده: DownLoad

ایستراگ (EASTER EGG) ها و اشارات فیلم "انتقام جویان: جنگ بینهایت" – قسمت اول

ایستراگ (EASTER EGG) ها و اشارات فیلم "انتقام جویان جنگ بی نهایت" – قسمت دوم

دیروز موفق شدم این فیلم را در سینما به صورت سه بعدی تماشا کنم و این نقد منه برای این فیلم ...راستش رو بخواهید نوشتن نقد برای این فیلم واقعا برام سخته. چطور بگم ... به نظرم بهترین عبارتی که میتونم برای این حس و حال فعلی خودم به کار ببرم اینه که هنوز گیجم! ضمن اینکه واقعا نوشتن نقد بدون اسپویل (spoiler-free) برای این فیلم خیلی دشواره. یعنی به قول برخی منتقدین این فیلم اونقدر سنگینه که حتی برای کسی مثل من که تمام عمرش رو هوادار مارول بوده و فیلم های MCU رو هم کامل دیده و تعقیب کرده هم کمی سنگینه، چه برسه به بقیه! احساس میکنم از دیروز رو دلم مونده و هنوز هضم نشده! اینم بگم که برای اینکه بتونم جنگ بینهایت رو در سالن های سینما در همون روز اول اکران تماشا کنم خیلی سختی کشیدم. واقعا بلیت پیدا نمیشد ولی به هر زور و زحمتی بود تونستم بلیت تهیه کنم. همش با خودم میگفتم واقعا افت داره صاحب و موسس بزرگترین، تخصصی ترین و پر بازدید ترین وب سایت کمیک بوکی ایران باشی و جنگ بینهایت رو تو روز اول نبینی! ولی خدا مثل همیشه کمک کرد و این فیلم رو هم دیدم.

نقد فیلم جنگ بینهایت

باید بگم که نکته ای که قبل از هر چیز به ذهن آدم میرسه اینه که مارول تونسته یک رویداد (event) تمام عیار خلق کنه. حالا فعلا کاری به اینکه فیلم چه کیفیتی داره ندارم. منظورم اینه که شما حس میکنی تماشاچیان انبوهی که اومدن فیلم رو ببینند واقعا هایپ شدن و مشتاق و مضطرب هستند برای دیدن فیلم. کاملا مشخصه این شخصیت ها رو میشناسن و باهاشون یک سفری طول و دراز اومدن و با اونا خو گرفته اند و حالا میخوان ببینند در پایان این سفر چه بر سرشون میاد. این شوق و ذوقی که شما در تک تک تماشاچیان سینما مشاهده میکنید قبلا هرگز برای ژانر "کمیک بوکی/ابرقهرمانی" اتفاق نیفتاده بود و من شاید همچین حس و حالی رو فقط در فیلم های پایانی سری "ارباب حلقه ها" و "هری پاتر" دیده بودم.

یعنی اگه تماشاچی میخواست بدونه چه بر سر «فردو بگینز» و دوستانش یا «هری پاتر» و دوستانش در قسمت آخر میاد، مارول هم کاری کرده که تماشاچی با همون شور و ذوق بیاد سینما تا ببینه چه بر سر قهرمانانش میاد. و این یک افتخار بزرگه برای دنیای کمیک بوک. همیشه فکر میکردم فقط منم که به عنوان یه خوره کمیک (comic book geek) به این شخصیت ها علاقه دارم و دنبالشون میکنم ولی الان مارول استودیوز کاری کرده که تماشاچی عادی سینما هم اینا رو کاملا میشناسه و اونقدر براش مهم بوده که تمام داستانک های قبلی رو دنبال کنه. به طور مثال قسم میخورم که وقتی صحنه تیتراژ پایانی نمایش داده شد ، یکی از ردیف پشتی با صدای بلند نام اون شخصیتی که رئیس شلید میخواست باهاش تماس بگیره رو فریاد زد (فقط با دیدن اون لوگو!) و من مات و مبهوت موندم که آخه چطور یک تماشاچی که از اون شخصیت مذکور (که اسمش رو نمیگم تا اسپویل نشید)، تا به حال فیلمی ندیده یا کمیکش رو نخونده اینقدر سریع فهمید که فلانی قراره بیاد؟ (تازه اونم فقط با دیدن لوگوش!). بنابراین خودتون میبینید که چرا استاد «کوین فایگی» به عنوان مغز متفکر دنیای سینمایی مارول و برادران روسو همیشه عنوان میکردند که میخوان با جنگ بینهایت این 10 سال سابقه خوب خودشون رو در MCU به سرانجام برسونند. حق هم دارند و درست هم میگن و این تعهد اونا رو نشون میده. درسته که ما شاید دوست داشتیم آخر این فیلم مثلا «موج سوار نقره ای» یا چه میدونم «گالاکتوس» رو ببینیم یا چه میدونم اشاره بشه به «مردان ایکس » و «چهار شگفت انگیز» ولی درستش همونیه که فایگی و رفقا انجام داده اند. یعنی تو این 10 سال اونقدر داستان های در هم تنیده خلق کرده اند و اونقدر تماشاچی رو درگیر خود کرده اند و اونقدر شخصیت جذاب روی پرده سینما خلق کرده اند که واقعا نامردی بود اگه داستانشون رو نیمه کاره رها میکردن تا برن سراغ شخصیت های جدید (به همین خاطره که به فایگی حق میدم که بگه مردان ایکس و چهار شگفت انگیز از فاز 5 وارد MCU میشن ، نه از فاز 4). پس دوستان من ... اجازه بدید که خدمتون عرض کنم این فیلم ادای احترام کامل و باشکوهی است به امثال ما و تماشاچیان سینما که 10 ساله دنیای سینمایی مارول رو با حرص و ولع دنبال کرده اند و چقدر هم خوب این کار انجام میشه.

یه لحظه فکرش رو بکنید که این همه شخصیت و این همه داستان نا تمام رو چطور میشه تو قالب یک فیلم دو قسمتی جمعش کرد؟ باید قبول کرد که MCU از فرنچایزهای سینمایی ارباب حلقه ها و هری پاتر پر کاراکتر تر و پر جزئیات تر هستش. ضمن اینکه این شخصیت ها از فیلم های اختصاصی خودشون وارد این فیلم شده اند در حالی که در ارباب حلقه ها و هری پاتر همه چیز فقط در یک سری فیلم دنبال میشد . پس من میگم روسوها واقعا با این فیلم شاهکار ساختن چون همه چیز و همه المان های داستانی درست سر جای خودشون قرار دارند و شما اصلا حس نمیکنید که فیلم حتی برای لحظاتی کوتاه از دست کارگردان در رفته.

ثانوس

در این میان قطعا بیشترین تحسین را باید نثار نویسندگان فیلمنامه جنگ بینهایت کرد. اونا واقعا کار بزرگی انجام داده اند چون فیلمنامه ای نوشته اند که همه چیز تمومه. یعنی لحظات عاطفی و احساسی و ماندگار و اکشن های عظیم داره و پر است از غافلگیری و پیچش های داستانی اما در عین حال همه شخصیت ها به میزان مناسب در داستان فیلم جای گرفته اند و به اندازه مناسبی داستان رو جلو میبرند. تازه بین همه شخصیت تعامل جالب و معنا داری میبینیم. مثلا بین تونی استارک و دکتر استرنج یا بین ثور و استار لرد، بین گامورا و ثانوس و ... چند جا هست که واقعا شوکه میشید و غافلگیر (مخصوصا با دیدن شخصیتی که قبلا مرده پنداشته میشد و البته هواداران حدس میزدند که زنده باشه) به خدا این اصلا کار راحتی نیست. برخی استودیوها نمیتونند 4، 5 تا شخصیت رو درست و حسابی دور هم جمع و تعامل جذاب بینشون برقرار کنند، اون وقت مارول همچین فیلم عظیمی رو درست میکنه که شما اصلا حس نمیکنی داستانش از هم گسیخته است (آره ، درست حدس زدید. الان دقیقا منظورم به "جاستیس لیگ" بود و بهش تیکه انداختم).

تمام شخصیت های فیلم به قدر کافی فرصت برای درخشیدن پیدا میکنند. حتی اون کاراکترهایی که کمتر در فیلم های قبلی مارول بهشون پرداخته شده بود مثل «اسکارلت ویچ» یا حتی «ویژن» در این فیلم کاملا میدرخشن. اما در بین تمام شخصیت ها برخی هستند که به خاطر داستان فیلم بیشتر به چشم میان: دکتر استرنج، ثور، استار لرد و البته گامورا. گفتم که بقیه شخصیت ها هم کاملا در داستان حضور موثری دارند ولی اینایی که گفتم نقش بیشتری دارن. ولی قطعا ستاره فیلم کسی نیست جز «ثانوس». آره دقیقا درست شنیدید . ستاره این فیلم ، خبیث اونه! واقعا کجان اونایی که میگفتن مارول بلد نیست فیلم "ویلن محور" بسازه؟ ثانوس در این فیلم نه تنها یکی از بهترین خبیث های تاریخ فیلم های کمیک بوکی بلکه یکی از بهترین ویلن های تاریخ سینماست و میره اون بالاها در کنار «دارث ویدر» قرار میگیره. و البته باید به مارول آفرین گفت که این چند وقته با خبیث های خودش حسابی ترکونده: اون از «والچر» تو فیلم "بازگشت به خانه" و «ایگو» تو فیلم "نگهبانان کهکشان" و «کیل مانگر» تو فیلم "پلنگ سیاه" و اینم از «ثانوس» کبیر تو فیلم جنگ بینهایت. یعنی اگه قبلا ویلن های فقط بخشی از داستان بودند اما حالا برای خودشون ستاره محسوب میشوند!

ثانوس از نظر بصری شگفت انگیزه و بسیار خبیث چند لایه و عمیقی هستش. کاملا هم از نسخه کمیک بوکی خودش پیشی میگیره. به نظرم انگیزه ای که برای خباثت داره نیز کاملا از انگیزه او در دنیای کمیک (که برای به دست آوردن دل «بانوی مرگ» همه چیز رو میکشه و نابود میکنه) بهتره . او مثل یک آدم زجر کشیده میمونه که میخواد در عالم تعادل ایجاد کنه. جالبه که هر چی از زمان فیلم میگذره آدم بیشتر او را درک میکنه و حتی میفهمه که چقدر هم میتونه احساساتی باشه. یعنی دقیقا جایی که حس میکنیم او یک هیولای بی رحمه اما کاری میکنه (با «گامورا») که نشون میده چقدر میتونه عاطفه داشته باشه. گروه فرقه سیاه او خیلی خوبه و به خوبی قهرمان های داستان رو به خودشون مشغول میکنند. البته با توجه به اینکه برای اولین باره که اکثر اونا رو میبینیم، پس ای کاش زمان فیلم بیشتر بود تا کمی هم به پیشینه آنها اشاره میشد.

ایرون اسپایدر

و حالا که صحبت از احساسات شد باید بگم که این فیلم بدون شک عاطفی ترین و احساساتی ترین فیلمی هستش که مارول تا به حال ساخته. اونقدر لحظات عمیق و ماندگار داره که من خودم چندین بار حس کردم سینه ام داره میسوزه و قلبم داره میزنه بیرون. البته دلیلش اینه که ما تو این 10 سال با این شخصیت ها خو گرفته ایم و دیدن رنج و عذاب و مشکلاتشون برامون واقعا سخته. ولی در عین حال سازندگان فیلم واقعا قلب و ذهن تماشاچی رو هدف قرار میدن. مطمئن باشید هیچ فیلم کمیک بوکی تا به حال اینقدر قلب و مغز شما رو درگیر خودش نکرده و احتمالا نخواهد کرد. تا مدتها این فیلم رو در ذهنتون مرور خواهید کرد . در این میان موسیقی هم بی تاثیر نیست و به نظرم یکی بهترین موسیقی های متن فیلم های MCU رو در این فیلم میشنوید که مخصوصا در لحظات عاطفی بسیار تاثیر گذار میشه.

و البته باید گفت پایان فیلم نقش عمده ای در ایجاد این حس و حال داره. من هر چی از پایان بگم باعث میشه داستان فیلم لو بره. ولی فقط اینو میگم که راستش رو بخواهید اولش یه کم ناراحت شدم از این پایان. احساس کردم نامردی کردن در حق تماشاچی های توی سینما که شاید نمیدونستن این فیلم قراره یه قسمت بعدی هم داشته باشه که سال بعد میاد. یه مقدار هم شخصا بابت سرنوشت قهرمانان داستان ناراحت شدم. ولی از دیروز هر چی بیشتر به فیلم فکر میکنم میبینم که این بهترین پایان ممکن بود. چون اولا به کمیک "دستکش بینهایت" که اینجا ترجمه شده) وفادار بود و هم اینکه کاملا جسورانه و غیر قابل پیش بینی بود.

بیایید با هم روراست بشیم و قبول کنیم که انصافا مارول الان چند وقته داره کلیشه ها رو میشکنه . یعنی واقعا کی انتظارش رو داشت "راگناروک" اونجوری باشه یا "پلنگ سیاه" رو اونجوری بسازن؟ و ما اوج این جسارت رو در پایان جنگ بینهایت شاهد هستیم که منو کاملا یاد پایان یکی از بهترین فیلم های تاریخ سینما یعنی "جنگ ستارگان: امپراتوری دوباره ضربه میزند" انداخت. اینجا هم همه چیز تیره و تاره و باید دل به آینده بسپاریم. از اینجا به بعد باید انتظار همه چیز رو از مارول داشت. اونا دارن فیلم به فیلم سنت شکنی میکنند و روی دست خودشون بلند میشن. یکی دیگر از نقاط قوت فیلم اینه که در دقایق پایانی اون جوریه که اصلا و ابدا نمیتونید حدس بزنید چه میخواد بشه. یعنی یه لحظه حس میکنیم قهرمانان دارند پیروز میشن، بعد حس میکنیم ثانوس داره پیروز میشه ، بعد دوباره امید برمیگرده و بعد دوباره ثانوس انگار داره نبرد رو میبره و .... هرگز به یاد ندارم پایانی را دیده باشم که اینقدر منو میخ خودش رو کرده باشه.

باید بدونید که این فیلم بهترین و حماسی ترین نبردها و صحنه های اکشن تاریخ فیلم های کمیک بوکی رو داره. بودن قبلا برخی از فیلم های مارول که فقط چند تا صحنه اکشن واقعا شگفت انگیز داشتند ولی جنگ بینهایت از اول تا آخرش صحنه های خارق العاده داره. نظیر همچین صحنه هایی رو ندیده اید. یعنی صحنه های نبرد اونقدر خلاقانه هستند و اون قدر در اونها ادای احترام به دنیای کمیک و لحظات ماندگارش دارند که آدم شاخ در میاره. یک نکته دیگه هم که باید بهش اشاره کنم اینه که فیلم رنگ و رو و ظاهر خاصی داره. به نظرم از فیلم های قبلی برادران روسو یعنی "سرباز زمستان" و "جنگ داخلی" خوش آب و رنگ تر و کمیک بوکی تره. این خیلی تصمیم خوبی بوده. ضرب آهنگ فیلم هم عالیه و اصلا نمیفهمید که این دو ساعت و نیم چطور تموم میشه. البته شخصا دوست داشتم فیلم سه ساعت میشد چون آدم از دیدنش سیر نمیشه و میشد یه کمی بیشتر به برخی شخصیت ها پرداخت. یکی دو تا صحنه هم هستند که به نظرم زود cut میشن و سریع میریم به جایی دیگر (مثل اون صحنه ای که مربوط به ثور و به دست آوردن سلاح جدیدش و حضورش در نبرد نهایی میشه و نمیخوام زیاد درباره اش توضیح بدم که یه وقت اسپویل نشید). پایان فیلم رو هم میشد یه کم سر راست تر و واضح تر درآورد چون حس کردم برخی از تماشاچیان کمی گیج شده اند. ولی اینا ایرادات کوچک و ناچیزی هستند که در روند داستان تاثیری ندارند.

و خب دیگه چی میشه گفت؟ هر چی بگم تکراریه. یعنی معلومه که درست مثل همه فیلم های مارول همه نقش آفرینی ها و جلوه های ویژه و ... عالیه ولی در این میان من شخصا خیلی تحت تاثیر اون صحنه پایانی تام هالند در کنار تونی استارک قرار گرفتم. همچنین به نظرم بازی بندیکت کامبربچ ، رابرت داونی جونیور و زویی سالدانا و جاش برولین واقعا شگفت انگیزه. فیلم درسته که بسیار دارکه ولی لحظات فان و بامزه هم زیاد داره و شوخی هاش کاملا به جاست . یعنی دقیقا جایی شوخی میشه که باید بشه.

نقد infinity war

احتمال میدم نکاتی باشه که فراموش کردم بهشون اشاره کنم ولی شاید هر چی کمتر بگم بهتر باشه و شما رو کمتر اسپویل بکنه. در پایان باید به عرض شما برسونم که "جنگ بینهایت" یکی از بهترین فیلم های کمیک بوکی هستش و البته یکی از حماسی ترین آثار تاریخ سینما. این فیلم هدیه ای است از صمیم قلب برای ما خوره های کمیک بوک و تمام عاشقین سینما که دوست دارند وقتی فیلم میبینند تمام حس های بشری رو تجربه کنند: غم، شادی، امید، یاس، هیجان، لذت و ... امکان نداره از دیدن این فیلم ناامید بشید و قطعا بارها و بارها اون رو تماشا خواهید کرد. آفرین به مارول و برادران روسو به خاطر جسارتشون و به خاطر حس تعهدی که نسبت به هواداران MCU داشتند.

دوست دارم این نقد رو با جمله ای که دیشب تو یکی از سایت های خارجی دیدم تموم کنم:

"این فیلم شما رو تو دهنش میجوه و بعد تفتون میکنه بیرون و از شما چیزی باقی نمیمونه جز پوسته ای از یک هوادار"

It Will Chew You Up, Spit You Out And Leave You A Shell Of A Fan

نقد و بررسی فیلم جنگ بینهایت