نقد و بررسی فیلم "ونوم 2: بگذارید کارنیج بیاید"(VENOM LET THERE BE CARNAGE)

"ونوم 2" برخلاف ادعای اولیهٔ سونی هیچ‌گونه درسی از گذشتهٔ خود نگرفته و همچنان در باتلاقی که خودش باعث و بانی افتادن در آن است دست و پا می‌زند!

**در این نقد سعی شده اسپویلی وجود نداشته باشد و داستان فیلم را لو ندهد**

از ابتدایی ترین روزهایی که خبر ساخته شدن فیلمی با محوریت شخصیت ونوم آن‌هم بدون حضور مردعنکبوتی به گوش می‌رسید نگرانی های بسیار زیادی درمیان تمامی ما طرفداران ایجاد شد که چطور می‌شود پیشینهٔ مهم این شخصیت را بدون حضور اسپایدرمن روایت کرد؛ ضمن این‌که قرار بود علاوه بر معرفی این شخصیت پایهٔ دنیای سینمایی سونی با محوریت شخصیت های مارولی مربوط به مردعنکبوتی را بگذارد. با تمام این‌ها نخستین فیلم در سال ۲۰۱۸ اکران شد و فیلم کاملا متوسطی که قابل یکبار سرگرم شدن بود را تحویل ما داد. سپس دیدیم که فروش بسیار خوب فیلم در گیشه باعث شد قسمت دوم بلافاصله تایید شود و سونی به سرش بزند که حتی می‌شود بدون موفقیت‌های MCU و حضور «کوین فایگی» فرنچایز سازی خودش را با شخصیت‌های جانبی و با حضور اسپایدرمن به عنوان هستهٔ اصلی ادامه دهد. و اینطور شد که خبر رسید سونی اسپایدرمن را از بعد از فیلم دور از خانه از MCU خارج کرده و داستان خودش را روایت می‌کند. (خبرش اینجاست) حتی از زبان سونی گفته شد: "ما هر چی لازم بوده از کوین فایگی یاد گرفته ایم و دیگر نیاز به او و مارول نداریم "!

خب خیلی هم بی راه نمی‌گفتند و واقعا سونی برای ساخت فیلم ونوم از لحن MCU استفاده کرده اما به چه قیمتی؟ از همان ابتدای امر واضح بود مخاطب هدفی که سونی انتخاب کرده بزرگسالان نبوده و نیستند بنابراین فیلم از آنچه که می‌بایست باشد فاصله زیادی پیدا کرده بنابراین تمامی روابط داخل فیلم تحت شعاع این مهم قرار گرفته و هیچکدام جدی گرفته نمی‌شوند. این مهم به علاوهٔ مدت زمان بسیار کم فیلم باعث شده ضربهٔ جبران ناپذیری به آن وارد شود که حتی آن کورسوی امیدی که به ادامهٔ این فرنچایز و این سری فیلم شود کاملا از بین بروند.

از آغاز فیلم و به تصویر کشیدن رابطهٔ بین «ادی»(Eddie Brock) و سیمبیوت که سعی دارد نوعی حس تحمیل و سختی کشیدن با یک همخانه و یا در نگاه بهتر یک حیوان خانگی را به تصویر بکشند؛ در این قسمت همانطور که انتظار می‌رفت مثل همیشه “تام هاردی” بهترین نقش آفرینی خود را به نمایش می‌گذارد. می‌دانید رد و بدل کردن دیالوگ با صدایی در سر که در فیلمبرداری اصلا به مرحلهٔ شنیدار نمی‌رسد کار بسیار سخت و طاقت فرساییست همچنین تعامل با یک جسمی که وجود خارجی ندارد و ارتباط برقرار کردن با آن قبل از جلوه‌های ویژه به توانایی‌های یک بازیگر بازمی‌گردد که هاردی در آن سنگ تمام گذاشته. شاید بتوان مثل فیلم قبلی تنها نقطه قوت فیلم را همین نقش آفرینی بسیارخوب ایشان دانست که باعث می‌شود لااقل تا انتهای فیلم آن را تحمل کنید.

از رابطهٔ بین «ونوم» و «ادی» گفتم، باید به این نکته اشاره کنم که سازندگان سعی داشتند دقیقا فیلم قبلی را تکرار کنند و در این بین صحنه‌های به ظاهر فان و دیالوگ‌های به ظاهر خنده‌دار گفته می‌شود که کاملا بی‌مزه و بعضا احمقانه‌ هستند و هیچ‌کدام باعث نمی‌شود حتی کوچکترین لبخندی به صورت شما اضافه شود. مشکل دقیقا همینجاست سونی به خیال خود فکر کرده با این‌کار از مسیر روایی MCU الهام گرفته و این دقیقا همان درسی است که مدت‌هاست سعی دارد بگوید از «فایگی» یاد گرفته است. در صورتی که این اتفاق هیچ‌‌گاه آن‌هم با شخصیتی مثل ونوم و از آن مهم‌تر کارنیج (Carnage) جور درنمی‌آید به همین خاطر است مخاطب کوچکترین اهمیتی به شخصیت‌ها نمی‌دهد.

از طرفی باید به این نکته نیز باید اشاره کرد که با حذف این مدل به ظاهر لطیفه‌جات(!) فیلم تقریبا در صحنه‌های غیراکشن جذابیت روایی‌اش از بین می‌رود. شاید جملهٔ قبل بدون اشاره کردن به این‌که برخی از دیالوگ‌ها برای گروه سنی الف نوشته شده‌اند بی معنا باشد اما واقعا هدف فیلم چیزی جز سرگرم کردن کودکان نبوده است و این بزرگترین مشکل فیلم و سرمنشا تمامی بی محتوایی آن است!

آخر کجا را دیده‌اید که یک قاتل روانی به نام «کلیتوس کسیدی» را در جایگاهی قرار دهند که نتواند در تنها چیزی که در آن مهارت دارد خوش بدرخشد. از همین سو بازیگر توانایی مثل آقای «وودی هارلسون» هم نتوانسته قدرت بازیگری خودش را به نمایش بگذارد و این یعنی یک فاجعهٔ بزرگ!

در کل هرچیزی که در این فیلم به کارنیج مربوط می‌شود پوچ و بی معنا جلوه می‌کند تمامی اتفاقات فیلم بدون هیچ تنفسی بین صحنه‌ها چپ و راست مثل سیلی کوبیده می‌شوند و هیچ‌گاه فرصت این پیدا نمی‌شود که با داستان فیلم و شخصیت‌ها ارتباط برقرار کرد یعنی در این فیلم غیر از ادی براک تمامی شخصیت‌ها از فقدان پیشینهٔ‌ کافی رنج می‌برند و برای مخاطب کوچکترین اهمیتی ندارند. در واقع این فیلم شبیه خلاصه قسمت های یه سریال تلویزیونیست(مشابهش رو در همین تلویزیون خودمون دیدید) که خیلی از اتفاقات آن کات و حذف شده‌اند. به این شکل که این فیلم به راحتی می‌توانست از شبکهٔ استریمی نتفلیکس پخش شود حتی لحن و روایت آن به مدل فیلم‌های این شبکه شباهت زیادی دارد. مثل یک سریال که جداگانه به صورت فیلم نیز پخش شده.(چقدر جالبتر میشد که این فیلم به صورت یک سریال جمع جور نتفلیکسی پخش میشد!)

به نظر می‌رسد فیلم لیست بلند بالایی از اتفاقات داشته که مسلما می‌بایست آن‌ها را خیلی حساب شده به انجام می‌رسانده اما به نظر می رسد فیلمنامه به صورت کاملا تحمیلی نوشته شده و حتی آن یکذره پتانسیلی که در به تصویر کشیدن کارنیج به عنوان یکی از بزرگترین دشمنان را به کلی نابود می‌کند. اصلا مشخص نیست کارنیج چرا توی فیلم هست درست به شخصیت او و «کلیتوس» پرداخته نشده و با این‌که اسمش در عنوان فیلم قرار دارد با این حال هرچیزی که به او مربوط می‌شود بی‌ربط و پیشینهٔ درست حسابی ندارد. به این شکل که برنامهٔ اصلی تنها این بوده که «ونوم» و «کارنیج» باهم مبارزه کنن و لاغیر!

چرا گذشتهٔ کلیتوس را به آن شیوهٔ درستی که می‌بایست نشان ندادید؟ چرا از «وودی هارلسون» به عنوان یک راوی گذشته بهره نبردید و از دیدگاه او صحنه‌های عذاب کشیدن خودش و قربانیانش را به تصویر نکشیدید؟ واقعا نمی‌شد مثل برخی فیلم‌های خشونت بار با درجه سنی ۱۳+ آن را به تصویر بکشید؟ قاعدتا سازندگان سعی داشتند مخاطب اصلی یعنی کودکان زیادی إحساس وحشت بهشان دست ندهد تا پدر و مادرها در فیلم آینده بازهم با فرزندانشان راهی سینما کنند.

از «کلیتوس» گفتیم پس بد نیست به داستان فرعی به ظاهر عاشقانهٔ او بپردازیم!!! «شیریک»(Shriek) یا به فارسی جیغ خودمان نیز دقیقا مثل کلیتوس فدای ران‌تایم بسیار کم فیلم می‌شود. شخصیتی که می‌شد روی گذشتهٔ او و علاقهٔ وافرش به “مادر شدن” تمرکز زیادی کرد اما چنین نشد و به راحتی می‌شد این شخصیت را از فیلم حذف کرد بدون این‌که تغییری در مسیر روایت آن ایجاد شود. ظاهر تهدید آمیز و جذاب او و بازیگری که می‌توانست به خوبی تمام ویژگی‌های منبع اقتباسش را به نمایش بگذارد که متاسفانه همگی به سطل زباله پرتاب شدند!

رابطهٔ بین این سه شخصیت به جای اینکه چالش برانگیز باشد احمقانه بودند منظورم «کلیتوس»، «کارنیج» و «شیریک» هستش همانطور که آشنا هستید قدرت‌های شیریک کاملا برمبنای صوت هستند و این در تضاد با کارنیج و حساسیت بسیار زیادش به آن قرار می‌گیرد بنابراین فرصت فوق العاده خوبی برای به تصویرکشیدن آن وجود داشت و همانگونه که گفتیم به احمقانه ترین صورت ممکنه اجرا شد.(شیریک به کارنیج آسیب میزد کارنیج هم پاسخ کوبنده ای میداد و این وسط کلیتوس میگفت به عشق من کاری نداشته باش!!) انگیزهٔ شخصیت‌ها کاملا سطحی و سرشار از هجو بود.

داستان فرعی دیگر فیلم نیز بی مصرف بودن یعنی حضور بازیگر توانای بعدی فیلم به نام «میشل ویلیامز» به عنوان معشوقهٔ ادی فقط جیب ایشان را پر پول تر کرد در صورتی که حضورش نه کاربرد مناسبی داشت نه اصلا نیازی به آن بود رابطهٔ بین نامزد او هم به علت تکرار مکررات لوس و بی معنی شده بود. تازه از حضور کارگاهی به نام «پاتریک مولیگان» فاکتور گرفتیم که سرنوشتش حتی از اولین تریلر مشخص بود. (Here we go again...)

نبرد نهایی فیلم نیز با اینکه خبره‌ای به نام «اندی سرکیس» بالا سر آن بوده و به مراتب جلوه‌های ویژهٔ بهتری از فیلم قبلی که شبیه دو بچه درون خمیر اسلایم بود(!) داشت اما از آن‌جایی که نتوانسته بودند منطق درست حسابی‌ای برای مبارزهٔ دو شخصیت پیدا کنند تعادل درستی نداشت یعنی تا لحظهٔ آخر داد می‌زد که خود سازندگان نمی‌دانند دقیقا چطور این مبارزه را پایان دهند و همانطور هم که انتظار می‌رفت به شیوه‌ای به اتمام رسید که تمام پتانسیل‌های آیندهٔ آن را نیز از بین برد.

در نهایت باید گفت فیلم “ونوم: بگذارید کارنیج بیاید” با وجود ستارگان بزرگی که در آن حضور داشتند، چیزی نیست جز یک فیلم شلخته، کوتاه، بدون تعادل، بی مصرف که از کوچک‌ترین پتانسیل نسبت به منبع اقتباس خود بهره نبرده! اگر یک درصد شاهد لحن درست و حسابی و بزرگسالانه که به منبع اقتباسش کاملا وفادار است می‌بودیم با چنین فاجعه‌ای مواجه نمی‌شدیم. این فیلم بدون نقش آفرینی «تام هاردی» و البته آن صحنهٔ پس از تیتراژ سرنوشت سازش هیچ چیز دیگری ندارد. شخصا از فیلم قبلی لذت بیشتری بردم در مقابل فیلمی که تکلیفش با آیندهٔ خودش هم مشخص نیست! این بود فرنچایز سازی سونی؟ معلوم نیست باید چند سال منتظر بمانیم تا سونی بیخیال این فرنچایز سازی بی‌منطق و برنامهٔ خود شود! باشد که «فایگی» نجات بخش آن‌ها باشد!