دنیای کمیک پر است از شخصیت های عجیب و غریب ولی اینا دیگه واقعا عجیب هستند!
10 - کلاون فیس (Clownface)
کلِی‌فِیس (Clayface) یکی از دشمنان بتمن به شمار میرود. اکثر تجسم‌های این شخصیت دارای بدنی شبیه به رُس و توانایی دگرپیکری هستند. نخستین کلی‌فیس هنرپیشه‌ای به نام بازیل کارلو است که سال 1940 خلق شد و از آن به بعد نسخه های دیگری را نیز از این شخصیت دیده ایم. و اما «کلاون فیس» هم شخصیتی منشعب شده از همین کلی فیس است که یه جورایی فراموش کرد کلی فیس است و خودش را متقاعد کرد که یک پیرمرد لال است! تا اینکه جوکر که تغییر قیافه داده بود و خودش را جای یکی از کارگران آرکهام به نام «اریک بوردر» جا زده بود ، هویت واقعی او را متوجه شد و سپس خون خودش را با او ترکیب کرد و در نتیجه این هیولای قاتل به وجود آمد! بنابراین کلاون فیس ترکیبی است از جوکر و کلی فیس!
9- مایکل اَپل بی (Micheal Applebee)
"چو" (Chew) نام کمیک بوکی است که بین سالهای 2009 تا 2016 توسط انتشارات Image Comics چاپ شد و درباره ماجراهای «تونی چو» است که مامور اداره غذا و داروی آمریکا است. تونی قدرت های ذهنی داره. یعنی میتونه از طریق غذاهای مختلف جرم و جنایت را حل کنه! سری کمیک "چو" برنده دو جایزه آیزنر و هاروی شد. در هر حال در این کمیک شخصیتی بود به نام «مایکل اپل بی» که رئیس تونی بود که بسیار بی ادب بود و تا جای ممکن سعی داشت به هر شکل ممکن تونی را تحقیر و زندگی را برایش جهنم کند! تا اینکه مایکل عاشق بهترین دوست تونی شد و باهاش ازدواج کرد و بعدش در حین یک ماموریت زخمی شد و بدنش را مجبور شدن با یک سانتور (centaur) رباتیک پیوند بزنند و دیگه حسابی عجیب و غریب شد!!! (سانتور یا قنطورس در میان اساطیر یونان جزو معروف‌ترین موجودات افسانه ای است. قنطورس موجودی است نیمی انسان و نیمی اسب، با سر و دو دست و بالاتنه انسان و بدن و چهار پای اسب، به این شکل که قسمت انسانی از جایی که گردن اسب باید شروع می‌شد به جای آن قرار دارد).
8- بیف (Beef)
"بیف" احتمالا یکی از عجیب ترین سری کمیک بوک هایی است که انتشارات Image تا به حال منتشر کرده است و با توجه به اینکه این شرکت استاد اینه که کمیک بوک های مستقل و عجیب منتشر کنه پس معلوم میشه که "بیف" دیگه خیلی عجیب و غریبه! در این کمیک شخصیتی به نام «چاک کارتر» را داریم که در یک کارخانه فرآوری گوشت کار میکنه و کارش اینه که گاو ها را ذبح کنه تا گوشتشان در رستورانی در آن حوالی به همبرگر تبدیل شوند! اما در نتیجه مواد شیمیایی که کارتر در طول سالها در همبرگرها مصرف کرده و همچنین به دلیل خاطره تلخ دیدن کشته شدن بیخود و بیجهت یکی از گاوهایش بدست قلدرهایی که در بچگی بهش زور میگفتند، ناگهان تغییر بسیار بزرگی در او به وجود آمد و به هیولایی بزرگ ساخته شده از گوشت گاو تبدیل شد!!!
7 - پسر بدون پوست (Skinless Boy)
اگر میخواهید كمیكی بخوانید كه از ترس شما را زهره ترك كند، Harrow County را پیشنهاد میدهیم. در این كمیك انتشارات "دارك هورس" دختری را میبینیم به نام «اِمی» كه شاید روح جادوگری كه 18 سال پیش توسط اهالی یك دهكده كشته است، در وی حلول كرده باشد. پدر و دیگر اهالی روستا تصمیم میگيرند امی را قبل از اينكه قدرت های جادوگر در او رشد كند، به قتل برسانند. به همین دلیل امی فرار میكند و به داخل جنگل نفرین شده نزدیك روستا میرود. امی كم كم متوجه میشود كه تاریكی بی سابقه ای دارد در روستا پا میگیرد و ... و اما در این کمیک شخصیت عجیبی داریم به نام «پسر بدون پوست» که همانطور که از اسمش پیداست پسریه که پوست بدنش جدا شده! او در ضمن یک روح سرگردان (Haint) هم هست. امی موفق شد پوست او را نجات بده (این پوست در میان تیغ ها گرفتار شده بود!) و در نتیجه او به دستیار امی تبدیل شد! و آنها با هم یک زوج حل معما تشکیل دادند!
6 - آرنولد لوندبرگ (Arnold Lundberg)
«آرنولد لوندبرگ» که به «فن بوی مرموز» (The Mysterious Fan Boy) نیز شهرت دارد، جهش یافته ای بود که در سری کمیک بوک های X-Statix مارول خلق شد (کلا سری کمیک بوک X-Statix که از سری X-Force مشتق شده بود، پر بود از شخصیت های عجیب و غریب! این مقاله را بخوانید). آرنولد از بدو تولد سمت راست صورتش به طور وحشتناکی زخم داشت و بد ریخت بود و مردم شهرش مسخره و اذیتش میکردند تا اینکه در اثر کتک هایی که بهش زده بودن به کُما رفت! ولی ناگهان صدای ضبط شده قهرمان مورد علاقه اش در تیم ایکس فورس به نام U-Go Girl به گوشش رسید و حالش خوب شد! اما U-Go Girl در عملیاتی کشته شد و این موضوع سبب شد تا آرنولد دیوانه و خبیث بشه و گروه ایکس فورس را مقصر مرگ او بدانه! همانطور که در تصویر بالا دیدید آرنولد از قدرت های جهش یافتگی خودش استفاده کرد تا مردمی که در بچگی اذیتش میکردند را شکنجه بده. او بعدا موفق شد خودش را به عضویت گروه X-Statix دربیاره ولی یکی از اعضای این تیم سرمی بهش تزریق کرد که هر وقت از قدرتهاش استفاده کنه سکته کنه! و بدین ترتیب او کشته شد!
و حالا که بحث کمیک های X-Statix مطرحه بد نیست به یک شخصیت عجیب این سری به نام «دوپ» (Doop) هم اشاره کنیم:
او یک موجود جهش یافتهِ شناور در هوا است که به زبان عجیب و منحصر به فرد خودش حرف میزنه! در شماره 21 از X-Statix فاش شد دوپ محصول آزمایشاتی است که در دوران جنگ سرد رویش انجام شده بود. یک بار هم مغزش منفجر شد ولی خیلی سریع از داخل باسن خودش یک مغز زاپاس درآورد و جاش گذاشت!!!
5- اِگ فو (Egg Fu)
«اگ فو» که با نام «چانگ زی» (Chang Tzu) نیز شناخته میشود یک بیگانه فضایی تخم مرغ مانند است که سال 1965 در کمیک بوک های Wonder Woman خلق شد و یک نابغه بود که به کمونیست های چین خدمت میکرد! در واقع الان ظاهرش را در کمیک بوک های دی سی خیلی ترسناک و چندش آور طراحی میکنند و در اولین حضورش کاملا معلوم بود که با ظاهر کاریکاتور مانندش میخوان چینی های کمونیست را مسخره کنند و سبیلی شبیه به شخصیت «فو مانچو» هم داشت! (اینجا را ببینید). هدفش این بود که یکی از ناوگان های نیروی دریایی آمریکا را نابود کنه ولی واندر ومن شکستش داد. همانطور که گفتم در سری های جدید دی سی سعی شده ظاهرش را عوض کنند تا به چینی ها برنخوره!
4- کامبو من (Combo Man)
«ریک وایلدر» (Rick Wilder) دانش آموز مدرسه بود و قلدرهای مدرسه اذیتش میکردن و مجبورش میکردن از آزمایشگاه مدرسه دزدی کنه. اما یک بار وقتی اریک در آزمایشگاه بود با مامورین گروه تروریستی A.I.M روبرو شد که اونا هم داشتن از آزمایشگاه دزدی میکردن. بعدش بین اونا درگیری پیش اومد و انفجاری رخ داد که اریک را به «کامبو من» تغییر داد! چرا؟ چون موقع انفجار تعدادی کمیک بوک های مارول و خوراکی های شرکت Combos را به همراه داشت! در نتیجه او ترکیبی از قهرمانان مارول شد و مثلا زور بازوی کاپیتان آمریکا و هالک، زره ایرون من، لیزرهای سایکلاپس، لوگوی پانیشر ، دستان مرد عنکبوتی و ... را بدست آورد! البته لازم نیست این شخصیت را جدی بگیرید چون به عنوان تبلیغ تجاری برای شرکت Combos خلق شد و فقط یک کمیک تک شماره ای ازش در سال 1996 به بازار آمد!
3- استاک (Stalk)
از همون اول Saga (محصولی دیگر از Image) به عنوان یکی از بهترین کمیک بوک های کشور آمریکا شناخته شد. تم های نزاع، جنگ، فقر و سیاست در این کمیک موج میزنه و باعث شده تا بسیار عمیق باشه. این کمیک داستان حماسی دو پناهنده سیاسی به نام های مارکو و آلانا است که در میان کهکشانی جنگ زده سفر میکنند و از بچه خودشون به نام Hazel محافظت میکنند. در شماره 2 از فصل دوم این کمیک با شخصیت عجیب و چندش آوری آشنا شدیم به نام «استاک» که یک خانم عنکبوت جایزه بگیر بود که استخدام شده بود تا مارکو و آلانا را بکشد و بچه شان را به گروگان بگیرد. ظاهر +18 او را مجبور شدیم در تصویر بالا سانسور کنیم (!) ولی صرف دیدن اینکه با هر دست و پایش سلاحی بر دست گرفته کافیه تا ابد در ذهنمون نقش ببنده!
2- سرها (Heads)
کمیک ترسناک "سبدی پر از سر" (Basketful of Heads) را تا جایی که یادمونه قرار بود توسط Image Comics چاپ بشه چون حالتی مستقل داره و خوراک این شرکت هستش ولی نمیدونیم چطور شد که سر از دی سی در آورد! در این کمیک قهرمان ما با تبری جادویی بر جای مانده از دوران وایکینگ ها سر بعضی از خبیث ها را قطع میکنه و به خاطر خاصیت تبر، این سرها پس از جدا شدن هم زنده میمونند و میتونند حرف بزنند و در سبدی که قهرمان داستان با خودش حمل میکنه حضور دارند! سرهای اصلی متعلق به شخصیت هایی به نام های «ند هامیلتون» و «سالوادوره پوزو» هستند که یکیشون یک مواد فروش بود و دیگری پلیسی که خودش را جای یک خلافکار جا زده بود! نوعی حالت رمز و راز درباره این شخصیت ها وجود داره که به مرور معلوم میشه چرا از بلایی که سرشون اومده تعجب نکرده اند!
1- بیپو، ابر میمون (Beppo, the Super Monkey)
«بیپو» میمون سوپرمن .. ببخشید .. ابرمیمون! (دقت کردید سوپرمن و بتمن اونقدر حیووان خانگی داشته اند که میتونند یه باغ وحش باز کنند؟!). علیرغم شباهتش به میمون های زمینی اما بیپو اهل سیاره کریپتون است که یکی از حیواناتی بود که پدر سوپرمن یعنی «جور-اِل» رویش آزمایش میکرد ولی تصمیم گرفت در موشکی که سوپرمن را از کریپتون به زمین آورد مخفی بشه و به اینطوری به کره زمین آمد! وقتی هم به زمین رسید خودش را در جنگل گم و گور کرد و خب قدرت های عجیبی هم داره که به قدرت های سوپرمن شباهت دارند. او بعدا با کریپتو (سگ سوپرمن) و استریکی (گربه سوپرگرل) آشنا شد و به گروه "لژیون ابرحیوانات خانگی" (Legion of Super-Pets) ملحق شد (این مقاله را بخوانید).
در هر حال، بیپو آنقدر عجیب و ضایع بوده که دی سی چند بار خواسته موجودیت او را از تاریخ داستان های سوپرمن پاک کنه!
مهدی ترابی مهربانی
منبع: سایت What Culture
All rights reserved © Spidey.ir 2020
(هرگونه كپی‌برداری و نقل قول از اخبار و مقالات این سایت تنها با ذكر منبع و نام نویسنده مجاز می‌باشد)
مطالب مرتبط:
بی مصرف ترین ابرقهرمانان کمیک بوکی!
بیخود ترين دشمنان مرد عنكبوتی !
زشت ترین شخصیت های خبیث دنیای کمیک!
15 دشمن بیخود بتمن!
مزخرف ترین شخصیت های دنیای کمیک بوک
10 ابرقهرمانی كه بدترین اریجین (ORIGIN) را دارند
15 فیلم ابرقهرمانی عجیب دنیای سینما
نسخه های عجیب و غریب از شخصیت های کمیک بوکی
10 شخصیت برتر ژانر وحشت در کمیک های ابرقهرمانی
15 ابرقهرمانی که اسم ضایع دارند!
15 ابرخبیثی که اسم ضایع دارند!
10 ابرشروری که بدترین اریجین (ORIGIN) را دارند!
۱۰ شخصیت برتر مارول که قدرت های چندش آور دارند
بدترین گروه های ابرقهرمانی دنیای کمیک
این مطلب را به اشتراک بگذارید :
دیدگاه‌ها
انتشارات دارک هورس هم به نظرم خیلی مانورش روی داستان های دارک هست (مثل Hellboy که توی اون هم موفق بوده) که معلومه ما با شخصیت های ترسناک و عجیب زیادی رو به رو هستیم.
مارول و دی سی هم شخصیت های عجیب و غریب زیاد داشتند که دی سی در این زمینه زده رو دست مارول! شخصیت های عجیبی مثل مرد گورخری یا اون مرده که از تفنگاش سس خردل و کچاپ میزد بیرون! این میمون هم روش.
حالا چون دی سی داستان های دارکش بهتر و مشهورتر از داستان های لایتش یا این داستان های کارتونیزه اش در اومده، یا اینکه دی سی به اونا اشاره نمیکنه، خیلی ها به اشتباه فکر میکنند دی سی از اول دارک و خفن و اینا بوده.
دی سی اگر الان ضعفی داره به خاطر اینه که ستون شرکتش رو با این داستان ها ساخته.
حداقل مارول که اون موقع اسمش تایملی یا اطلس بود، داستان های جنگ جهانی دومش منطقش بیشتر و داستان هاش بهتر بودند که بیشتر به خاطر مغز متفکر جک کربی و جو سیمون و کسان دیگری بوده . اگرهم داستان هاشون سطحی بوده، در حد دی سی مسخره بازی نبوده. مثلا داستان های کاپیتان آمریکا. یا حتی داستان های ترسناک قدیمیش. مارول با این داستان ها زیربنای خودش رو مستحکم کرد و این زیربنایی که مارول با کمک جک کربی و امثالهم ساخته بود بعدها توی داستان های عصر نقره ای (مانند چهار شگفت انگیز و مرد عنکبوتی و مردان ایکس که به کمک استن لی و استیو دیتکو خلق شدند) به کمک مارول اومد.
ولی دی سی زیربنای خوش ساختی نداشت. برای همینه که دی سی حتی با وجود داستان هایی که حداقل در سطح مارول بودند، تعامل شخصیت هاش به درستی ادا نمیشد، و تا سالها (حتی تا دهه 70 یا 80)، دی سی درگیر این قضیه بود (البته زمان حال دی سی رو نمیدونم که آیا دی سی هنوزهم این مشکل رو داره یا نه ولی فقط میدونم که دی سی توی داستان هاش امروزه ضعف بسیاری داشته که مجبور بوده تغییر اساسی توی عملکرد شرکتش انجام بده)
درضمن از آقای ترابی بابت نوشتن مقاله تشکر میکنم.
اصلا آدم دهنش باز می مونه که اصلا اینا واسه ی چی خلق شدن!
اینا دیگه شور عجیب بودنو در آوردن!
با تشکر از استاد ترابی
هاکای رو هم دوست دارم به علاوه فلش و بوستر گلد و سوپرمن. بتمن رو هم دشمناش رو دوست دارم!
چرا هیچوقت از خود شخصیت بتمن/بروس وین به اندازه بقیه خوشتون نیومد ؟
تک بعدیه برام و البته به شدت خسته کننده و BORING
دلیلش هم میتونم بپرسم ؟
گفتم دیگه
دلیلش اینه که شخصیتش برام تک بعدی و خسته کننده است. هم بروس وین و هم بتمن . با هیچ کدوم نمیتونم ارتباط برقرار کنم. آرک شخصیتی بتمن/بروس وین برام یه جنبه داره که سالها پیش دیدمش و این آرک در تعامل با شخصیت های منفی به نظر میرسه که وارد موقعیت جدید شده ولی این موقعیت جدید به خاطرویلن هاست ، نه نوع شخصیت پردازی بروس وین/بتمن
البته اینو فقط من نمیگم همیشه منتقدای سینمایی هم میگن که دوست دارن انتاگونیست ها رو ببینن تا قهرمان رو. تنها فیلمی که دیدم و بروس وین برام جذاب بود "بتمن بیگینز" بود که همون آرکی بود که گفتم
البته این نظر منه. هر کسی میتونه باهاش موافق باشه یا نباشه و حاصل حداقل 25- 30 سال دمخور بودن با دنیای کمیکه
خب از نظر کمیک بوکی چطور ؟
تا اونجایی که من فهمیدم فقط منظر سینمایی رو مدنظر خودتون قرار دادید(با توجه به نوشته‌تون)
آقای ترابی اگر اجازه بدید بنده هم دلایل خودم را هم بگم که شما و عمو مختار هم دلایل مهمش رو بیان کردید.
1 - یه دلیلش به نظرم به خاطر اینه که بتمن بسیاری گجت های مختلف داره (اعم از ماشین و بترنگ و اینا) که زیاد منطقی نیست.
2 - توی یه غاری زندگی میکنه که هیچ کس بهش کاری نداره و حتی دولت و ماهواره و رادار هم انگار نه انگار. انگار نمیدونند همچین کسی وجود داره.
3- با هیچ کس سازش اونجوری نداره. حالا فقط یه رابینه و آلفرد و بت وومن (که شکی نیست یکی از بهترین عشق و عاشقی های کمیک بوکی مال این دو نفره). ولی حتی با رابینش هم رفتار خوبی نداره. فقط صرفا یه حس پدرانه خشک و خالی بهشون داره. رابطه اش با آلفرد بد نیست. با کمیسر گوردون هم تعریفی نداره.
4 - همینجوری بدون قبول مسئولیت رابین هاش رو میاره تو ماموریت هاش بدون اینکه نگران جونشون باشه. حداقل توی فیلم جنگ داخلی وقتی تونی استارک پیتر پارکر رو آورد ماموریت، وقتی دید داره صدمه میبینه سریع بهش گفت برو خونه ات بچه، تو آسیب دیدی. این نشون میده که حداقل یه حس مسئولیت پذیری نسبت به پیتر داره و پیتر براش مهمه، و برات باورپذیریش بیشتره که تونی یه حس پدرانه بهش داره.
5 - شخصیت بتمن یه جوریه که انگار هیچ نقطه ضعفی نداره. خیلی باهوش، خیلی خوشتیپ، خیلی پولدار و بدون ضعف و خیلی پرفکت.
خدارو شکر حداقل چندتا دشمن داره که بالاخره یه جوری به چالش میکشنش. فکر کنم دلیل اصلی جذاب تر بودن دشمن هاش از خودش، همین باشه.
6 - و مهم ترین دلیل اینه که هیچ کدوم از alter-ego هاش رو همدیگه تاثیر ندارند و انگار ربطی به هم ندارند. انگار بروس وین یه نفر دیگه اس و بتمن یه نفر دیگه. درصورتی که توی مارول باور میکنی که تونی استارک همون مرد آهنیه چون دقیقا مرد آهنی همون تونی استارکه و تونی استارک همون مرد آهنی، و این باور پذیره و با خودت نمیگی که چرا انقدر تفاوت بین شخصیت حقیقیش و ابرقهرمانیش هست. یا حتی مرد عنکبوتی و پیتر پارکر، هردوشون شوخ، مسئولیت پذیر، و در هر شرایطی قهرمان و دلسوز مردم هستند. ولی بروس وین و بتمن اینجوری نیست. بروس شوخ و دختربازه، بتمن خشکه.
حالا درسته که رهبر قابلیه ولی شخصیت خودش ضعف داره.
من دو سه داستان محبوب از بتمن دارم
بتمن گوتیک
بتمن : سال نخست
بتمن: محفل جغدها
بله درست میفرمایید
اتفاقا بتمن وقتی در غالب چالش های سختی که قراره باهاشون رو به رو بشه قرار میگیره، شخصیت جذابیه (که البته همونطور که گفتید ربطی به بروس وین نداره)
ولی بتمن در حالت معمولی زیاد دلچسب نیست. وقتی داستان حول و محور خودش و فقط خودش میچرخه جذاب نیست ولی وقتی خودش با داستانی درآمیخته میشه جذاب میشه.
که البته به نظرم اینم یه ضعفه. چون توی داستان های مارولی معمولا این شخصیت های اصلی هستند که داستان رو جلو میبرند به همراه یه سری شخصیت های مکمل که نویسنده باید اونقدری قوی باشه که حضور شخصیت مکملش مؤثر باشه.
اون بخشی هم که گفتم بتمن وقتی با داستانی درآمیخته میشه جذاب میشه، درواقع باید اون داستان، داستان جذابی باشه.
چون داستان داریم تا داستان. مثل داستان مرد گورخری!
خیلی مسخره و سطحی بود.
خب به شخص باید بگم از بحث های منطقی با شما لذت میبرم
1-این به نظرم دلیل منطقی نیست. مثال بارز دیگش شخصیتی مثل Iron Man هستش که اونم در این حد تجهیزات داره. تو دنیای واقعی هم روزبه‌روز شرکت های مختلف نظامی یا غیرنظامی مشغول تولید گجت‌ها،نرم‌افزا ر ها و جنگ‌افزارهای مختلف هستن.
2-اینو میشه یه دلیل منطقی تلقی کرد. اما این موضوع در مورد خیلی از قهرمانان دیگه هم صدق میکنه.یه شخص در دنیای واقعی با انجام تحقیقات لازم به هویت مخفی مرد عنکبوتی و دردویل هم میتونه پی ببره. با تجهیزات ماهواره‌ای رصد کردن این گونه افراد در تمام حوزه‌ها و نه فقط بتمن بسیار آسونه. توی دنیای تخیلی کمیک بوک نباید دنبال منطق روایی در حد دنیای واقعی بود.کما اینکه مرد عنکبوتی و دردویل با تمام جنبه‌های واقع‌گرایانه‌شو ن در کنار بتمن از این ضعف در داستان هاشون رنج میبرن.
3-رابطه بتمن با آلفرد و کت وومن که خودتون اشاره کردید مشکلی نداره. میمونه رابطش با کمیسر گوردون و رابین ها(درسته؟)
رابطش بتمن با رابین بله در عصر طلایی و تا حدی عصر نقره‌ای با رابین اینگونه بود.این درسته؟ اما نباید به خودمون بگیم که این رابطه در طول زمان پیشرفت کرد. تعاملات بتمن با نایت‌وینگ به عنوان وارث حقیقی خودش،با جیسون تاد که خیلی مسئله پیچیده‌ای هستش و هم حس حمایت و حس خیانت در دوطرف معادله حس شده، با تیم دریک که بسیار محافظه‌کارانه‌ت ر در مقایسه با بقیه همکارانش باهاش برخورد کرد و رابطش با دیمین به عنوان فرزند بیولوژیکی و خونی خودش حداقل برای من یکی در داستان های عصر برنزی به بعد بسیار جذاب شد.
رابطش با کمیسر گوردون شاید مثالم درست نباشه اما یه چیزی مثل رابطه شرلوک هلمز و جان واتسون میمونه.هر دو برای هم احترام قائل اند و همونطور که جان واتسون رابط شرلوک با بعد انسانی خودش در این دنیاس، کمیسر گوردون هم رابط بتمن با عدالت از منظر حقیقی و نه vigilante گونه، هستش.
4-خب این موضوع هم تا حد زیادی در دنیای کمیک بررسی شده. بتمن برای تمام رابین ها به عنوان فرزندان خودش نگرانه اما اونقدری هم بهشون اعتماد داره و مطمئنه که از پس خودشون بر میان.پنل های زیادی در دنیای کمیک مشاهده کردیم که بتمن نگران اونا شده. اما موضوع تونی استارک و پیتر اصلا قابل مقایسه نیست.شما دارید یه بحث سینمایی رو به یه مسئله کمیک بوکی تعمیم میدهید.کما فی السابق همه ما میدونیم که پیتر در دنیای کمیک بوک همیشه رو پای خودش ایستاده و از منظر superheroic به هیچ قهرمانی پایبند نبوده(چون استن لی کبیر اینطور میخواسته که پیتر یه sidekick نباشه!)
5-بروس وین مهم‌ترین نقطه ضعفش از احساساتش سرچشمه میگیره.شاید باور نکنید اما بروس وین فرد خیلی احساسی هستش.اون لایه به ظاهر خشک و عصا قورت‌داده بتمن تنها سپری بوده در برابر دیگران که به احساسش نفود نکنن.
به خاطر تجربیات تلخش در کودکی این احساسات همیشه در او سرکوب شده و تجربه حس داشتن پدر و مادر ازش سلب شده.همین از اون افکار پارانویا (که ناشی میشه برای تمام احتمالات ممکن برنامه داشته باشه)،انزوا و دورگزینی ساخته که با نماد ترسش در قالب بتمن پدیدار شده.
بروس وین مثل همه ما یه انسانه.اون میترسه،گریه میکنه، میخنده و خیلی کارهای دیگه میکنه. اما چون چیزی رو تجربه کرده که خیلی از ما اونو تجربه نکردیم(اونم در زمانی که یکی از مهم‌ترین دوره‌های زندگی هر فرده) این اعمال و افکار رو در خودش مخفی میکنه و به سختی به نمایش میذاره.
6-توضیحات قسمت قبل در این مورد صدق میکنه.بتمن و بروس وین از هم جدا نیستن.تنها بتمن راهی برای اینه که بروس وین احساسات خودش رو برای همیشه یا سرکوب کنه یا آزادشون کنه.
#14
من بهترین کمیک بوکی که تابه‌حال در زمینه روان‌کاوی بتمن و بروس وین هم به عنوان دو شخصیت مجزا و هم به عنوان یه شخصیت واحد پرداخته و به بهترین شکل ممکن اونو نمایش داده رو کمیک Arkham Asylum: A Serious House on Serious Earth میدونم.
از همه میخوام این کمیک رو با توجه به فرم عجیب غریبش چندین بار بخونن تا علاوه بر درک پی‌رنگ و نمادپردازی های بینظیر این کمیک، متوجه بشن که در روان‌کاری بتمن چقدر عالی عمل کرده.
شما درست میفرمایید
بله حرف هاتون درسته
دربارهء بعضی از موارد، به نظرم توی کمیک های بتمن اونقدری که این مسائل باید روشون مانور داده بشه یا توی داستان تاثیر داشته باشه، اونقدری نیست که تو یادها بمونه که بتمن ضعفی داره یا اینکه رابطه اش با اطرافیانش چطوریه یا چیز های دیگه.
درواقع به اندازهء کافی توی بیشتر کمیک هاش این مسائل ملموس نیست. بتمن توی بیشتر از نصفی از جاها خشک و تک بعدیه.
برای همینه که بتمن در ذهن من اینجور آدمیه. وگرنه بله، اگر از دید شما نگاه کنیم، بتمن اونقدری پتانسیل انسانی و اجتماعی داره که شخصیت مورد توجهی باشه و صرفا به خاطر گجت و غار و لباس و اینا شناخته نشه.
از شما معذرت میخوام
نظر شماره 20 رو هم که دادم، حرف آخرم بود.
قربون شما
پ.ن: البته در نظر 1#، نظرم رو گفته بودم درباره مقاله
دوباره هم تشکر میکنم بابت مقاله
weirdness همیشه جزو انکارناپذیری از مدیوم کمیک‌بوک بوده.چون اساس این مدیوم که به مدیوم پایه ژانر ابرقهرمانی تبدیل شد، بر پایه تخیل بوده و هست و تخیل همیشه اعجاب به همراه داره.
برای مثال حتی اسپایدی خودمون هم از اول یه شخصیت weird بوده(قابل توجه که مارول برای اولین بار اونو در یک کمیک در ژانر هیولایی چاپ کرد) و همیشه در طراحی استیو دیتکو این weirdness به چشم میخورد.
ذات ابرقهرمانان همیشه به اعجاب پایبنده و فقط درصد غلظت این موضوع در اشخاص مختلف تفاوت میکنه.
شخصیت های weird و بعضا super-weird (
پ.ن: اینم به خاطر حرف شما
واندروومن بدبخت یه دونه دشمن درست درمون فک کنم نداره پ. ن:استاد ترابی یه نظر توی بخش نظرات کمیک آبشار جاذبه گذاشتم برای اینکه اسپم نشه اینجا نمیگم خودتون یه نگاه بندازید بی زحمت
آقای ترابی ممنونم بابت مقاله و زحمات فراوانی که برای ما تازه کار ها می کشید.
مقاله هم مثل همیشه فوق العاده بود و من خیلی از مواردی که ذکر شد رو نمی شناختم و از این که الان می شناسمشون خرسندم.
به شخصه از شماره ی 7 بیشتر خوشم اومد.
بازم ممنون از استاد ترابی گرامی.
حالا اگه اونا هم مثل خوک عنکبوتی از یه دنیای دیگه بودن مشکلی نداشتم ولی آخه چرا اینقدر سوپر جانور داریم ؟
توی شماره ی 2 هم هلاک اون انگشت نشون دادنه شدم
خوراکخوان (آراساس) دیدگاههای این محتوا