نقد-و-بررسی-فیلم-مرد-عنکبوتی-به-خانه-نیست-spider-man-no-way-home-استاد-ترابی-اسپایدرمن-نو-وی-هوم

این نقد من است برای فیلم جدید اسپایدرمن؛ فیلمی که مثل یک نامه عاشقانه است که برای هواداران این شخصیت نوشته شده.

لینک دانلود فیلم (کامل + دوبله به فارسی)

ایستراگ های فیلم (بخش 1، بخش 2)

هشدار: این نقد حاوی اسپویلر است و داستان فیلم را لو میدهد.

این چیزی که براتون مینویسم احتمالا از هم گسیخته ترین و البته دلی ترین نقدی خواهد بود که تا حالا نوشته ام چون منعکس کننده وضعیت روحی و ذهنی من در حال حاضره پس از تماشای کامل فیلم و راستش رو بخواهید برای اولین بار هیچ ساختار نگارشی برای نقد خودم در ذهن ندارم که همه ش برمیگرده به حال و هوایی که پس از دیدن این فیلم بهم دست داده. یعنی الان ثبات ندارم و اونقدر تحت تاثیر فیلم هستم که میدونم روی این نقدم تاثیر میگذاره و باعث میشه نتونم متن منسجمی تحویل شما بدهم. پس خودتون رو آماده کنید برای خوندن یکی از در هم برهم ترین نوشته های عمر من! ولی در عوض کلیشه ای نیست. من که خودم خسته شدم از بس نقدهای "بدون اسپویلر" درباره این فیلم خوندم. نقدهایی که مجبور بودن از ترس سونی و مارول چیزی رو لو ندن و در نتیجه برای ما هوادارای دو آتیشه مرد عنکبوتی یخ و خنثی به نظر میومدن. و من میخوام در این نقد بزنم به دل این فیلم چون دلم رو هدف قرار داده ...

نقد فیلم مرد عنکبوتی

خداییش نمیدونم باید از کجا شروع کنم. طبق عرف مربوط به منتقدین باید اولش یه مقدمه بنویسم و خلاصه داستان رو بگم و بعد آروم آروم برم سراغ محتوای فیلم و به ترتیب به اجزای مختلف اون مثل نقش آفرینی ها، جلوه های ویژه، موسیقی متن نقاط ضعف و قوت فیلمنامه و ریتم و وفاداری به منبع اصلی و ... این جور چیزا بپردازم ولی گفتم که این نقد قراره با همه نقدها فرق داشته باشه. پس بیخیال مقدمه و خلاصه داستان چون هر کی الان تو این سایته و داره اینو میخونه خوب میدونه این فیلم درباره چیه. ترتیب بندی رو هم بیخیالش چون قراره از هرچی زودتر به ذهنم میرسه شروع کنم و برم جلو ...

خب... آممم ... اولین چیزی که به ذهنم میرسه اینه که این فیلم چه حالی به هواداران میده! خارجکی ها بهش میگن fan service و باید "خدمت به هواداران" ترجمه ش کرد ولی من بهش میگم حال دادن به هواداران! حقیقتا انتظار نداشتم سونی و مارول اینقدر به ما حال بدن. اصلا آمادگیش رو نداشتم. مگه میشه؟ مگه داریم؟ مگه میشه اندرو گارفیلد و توبی مگوآیر رو برگردونی و همزمان آلفرد مولینا و ویلم دفوی کبیر رو هم داشته باشی؟ وای خدای من! اصلا باورم نمیشه. من و این همه خوشبختی؟ محاله!

واسه همینه که هنوز گیجم. سابقه نداشته هیچ فیلم کمیک بوکی اینقدر باحال باشه و اینقدر هوای هواداران رو داشته باشه. از این نظر حتی اون "اونجرز: پایان بازی" هم به پاش نمیرسه چون بازم چیزایی بود که میگفتیم میشد تو فیلم باشه ولی نبود ولی این فیلم همه اون چیزیه که هواداران اسپایدرمن میخواستند و فراتر از آن. اون جایی که سه مرد عنکبوتی با هم تاب میخورن و میرن تا با الکترو و مرد شنی و لیزارد بجنگن و اون موسیقی حماسی آقای جاکینو به گوش میرسه از شدت خوشحالی جیغ کشیدم یا اونجایی که یکدیگر را در پایان فیلم در آغوش میگیرند چشمانم حسابی نمناک شد. به خدا من با این بازیگرا و با این شخصیت ها زندگی کردم. 20 ساله دارم این فیلما رو بارها و بارها تماشا میکنم، از نوار VHS گرفته تا VCD و بعدش DVD و این روزا هم Bluray و 4K. من عمرم رو پای اینا گذاشتم. به خدا وقتی توبی از داخل اون پورتال اومد بیرون دلم ریخت. به خودم گفتم این پسر هم مثل خودم پیرتر شده. اصلا یه حالی شدم. این همونیه که اولین بار 20 سال پیش تو نقش محبوب ترین شخصیت تخیلی زندگیم دیدمش و حالا نیگاش کن. زیر چشماش چروک شده. موهاش رو هم معلومه رنگ کردن. توبی چرا این شکلی شدی؟ چرا این شکلی شدم؟ ولی همون آدمای 20 سال قبلیم و ذره ای از ارادتمون به مرد عنکبوتی کم نشده.

به خدا جیگرم خون شد وقتی اندرو داشت از گوئن خودش حرف میزد. این پیتر عاشق ترین بود. هنوزم گهگاهی سخنرانی تاریخی اش درباره اسپایدرمن رو نیگا میکنم و دلم بارونی میشه. سونی باهاش بد تا کرد ولی عیبی نداره. با این حرکتی که زدن و دوباره برش گردوندن همه کدورت ها شسته شد و رفت. و این اولین چیزیه که از این فیلم به نظرم میرسه (و در ادامه بهش بیشتر میپردازم) و بعدش بازی این پسره تام هالند! آقا تام محشره. الان من چشمام رو که میبندم چهره درب و داغون این پسر میاد تو ذهنم. کجان اون کسانی که میگفتن تام بچه است و بدرد این نقش نمیخوره؟ من تو نقدم واسه "اسپایدرمن: بازگشت به خانه" گفتم این پسر تو سکانسی که متوجه میشه والچر بابای لیزه غوغا میکنه. همون جا گفتم نگرانی که تو صورت تام وقتی موج میزنه (وقتی داره با لیز عکس میگیره) نشون میده چه بازیگر توانمندیه. و اینجا این توانمندی کاملا فرصت کرده خودش رو بروز بده. البته همه بازی ها خوبن. شما نقش آفرینی بدی تو فیلم ندارید. زندایا عالیه. جیکوب باتالون بانمکه. توبی و اندرو خوبن. یعنی همونایی هستن که ازشون انتظار داریم. ویلم و آلفرد هم همین طور. ولی تام هالند فراتر از چیزیه که ازش انتظار داریم. او طیف جامعی از حس هایی که از یک انسان توقع میره رو به اجرا میگذاره. او پای ثابت تمامی صحنه های حماسی و ماندگار فیلمه و هر چی ستایش ازش میشه حقشه چون از جون برای این فیلم مایه گذاشته و ثابت کرده عاشق این نقشه و به هواداران مرد عنکبوتی عشق میورزه.

توم هالند

فیلم دقیقا جوریه که داستان های برتر مرد عنکبوتی در دنیای کمیک هستند: جامع الاطراف! (یعنی چیزی که در آن رعایت همۀ جوانب شده باشد). یعنی تام. یعنی کامل. یعنی همه چیز تموم! یعنی هم غم داره، هم شادی. هم صحنه های بامزه و خنده دار داره و هم لحظات حماسی و ناراحت کننده. هم لایت، هم دارک. هم عاشقانه، هم تراژیک. و این خاصیت اصلی یک داستان برتر مرد عنکبوتیه و این خاصیت در فیلم رعایت شده و بالانس شگفت آوری از این نظر در بین المان های فیلم به چشم میخوره ولی این نقطه قوت اصلی فیلم نیست. میدونید چیه؟ اینکه سونی و مارول فقط به "حال دادن به هوادار" اکتفا نکرده اند و به شعور مخاطب هم احترام گذاشته اند.

گرین گوبلین

ببینید ... اونا میتونستند خیلی راحت شخصیت های منفی و مثبت سری فیلم های قبلی رو بیارن تو این فیلم و چند تا سکانس خفن اکشن هم بچپانند توش و میلیارد دلاری فروش کنند. موفقیت این فیلم از ماه ها قبل تضمین شده بود. اونقدر هایپ دور و بر فیلم رو احاطه کرده بود که معلوم بود میفروشه و خوبم میفروشه. ولی واسه فایگی و بر و بچ این کافی نبوده. اونا داستانی رو برامون روایت میکنند که بر پایه فیلمنامه محکمی بنا شده؛ فیلمنامه ای که در اون سعی شده همه چیز با عقل جور دربیاد. سعی شده انگیزه شخصیت ها منطقی باشه. در نتیجه همه چینش های شخصیتی و آرک های داستانی هدفمند جلوه میکنند و حضور کاراکترها بی خود و بی جهت نیست و در نهایت باعث ارتقا و رشد شخصیتی اونا میشه و جلوشون میبره. خیلی نمونه میشه واسه این موضوع آورد. مثلا اتفاقی که برای مکس دیلون (الکترو) رخ میده و دیالوگی که بین او و مرد عنکبوتیِ اندرو گارفیلد اتفاق میفته چیزیه که ما باید در "مرد عنکبوتی شگفت انگیز 2" بین اونا میدیدم و ندیدیم.

واقعا نمیدونم فیلمنامه نویسان این فیلم چطور از پس این کار براومدن ولی کارشون حرف نداره. فیلمنامه این فیلم میتونست مثل جیگر زلیخا باشه. پاره پوره! بی ربط و شلخته! ولی نشده و این مثل معجزه میمونه. همه چیز درست جای خودش قرار داره و همه چیز در پایان به فرجامی رضایت بخش میرسه. لامصبا حتی برخی دیالوگایی که از زبان خبیث ها میشنویم عینا از آثار قبلی قرض گرفته شدن ولی هیچ چیز زورکی و مصنوعی به نظر نمیاد. باورم نمیشه این همه ویلن بریزی تو فیلم ولی داستان از هم نپاشه. باورم نمیشه این همه داستانک تو فیلم باشه و سه تا مرد عنکبوتی توش حضور داشته باشن ولی در تمام لحظات تمرکز اصلی روی قهرمان اصلی یعنی مرد عنکبوتیِ تام هالند حفظ بشه و همه کاراکترها رشد شخصیتی پیدا کنند. باورم نمیشه اینقدر بده بستان های بین توبی و اندرو شنیدنی از آب در آمده باشن. انگار نویسندگان دقیقا میدونستن هواداران میخوان چی از زبان اونا بشنون! جالب اینه که حضور اونا هرگز اضافی یا حوصله سر بر به نظر نمیاد. درست و بجا به کار گرفته شدن و ما رو علاقمند میکنن که بیشتر ازشون بدونیم (بیخود نیست الان چند روزه "مرد عنکبوتی شگفت انگیز 3" تو توئیتر ترند شده و خیلی ها از سونی میخوان این فیلم ساخته بشه!).

لباس مرد عنکبوتی

و فوق العاده است که توبی و اندرو دست کم یک صحنه درخشان و برجسته در طول فیلم دارن که کاملا همخوانی داره با شخصیت پردازی شون: جایی که اندرو میپره و جان ام جی رو نجات میده و به نوعی برای مرگ گوئن خودش جبران مافات میکنه و جایی که توبی میاد و اجازه نمیده تام مرتکب گناه نابخشودنی قتل نورمن بشه و دقت کردین چقدر این صحنه شبیه به مرگ هری آزبورن در "مرد عنکبوتی 3" بود؟ (اونجایی که توبی از پشت خنجر میخوره رو مثل اونجایی که هری میپره وسط و ونوم بهش ضربه میزنه درآورده بودن). آخه لامصبا این همه ایده بکر رو از کجا در آوردین؟ چطوری تونستین اندرو و توبی رو اینقدر موثر تو داستان به کار ببرید که هم در پیشبرد داستان کمک کنند و هم در پیشبرد شخصیت پردازی خودشون بهشون کمک بشه؟

شوخی های به کار رفته در فیلم همگی درخشان هستن. واقعا از این بهتر دگه نمیشد با قضیه تارهای ارگانیک توبی شوخی کرد یا اینکه با قضیه عضویت داشتن تام در اونجرز! یا نحوه اثبات مرد عنکبوتی بودن اندرو (راه رفتن روی دیوار و ...) یا شوخی با قضیه بهترین دوست توبی که گفت آخرش تو بغلش جون داده و باعث شد ند حسابی بِگُرخه! من هیچ جایی ندیدیم که شوخی لوسی به کار بره. و چقدر هوشمندانه نشون دادن که اونا اولش در کار گروهی با هم ناهماهنگ عمل میکنن ولی بنا به تجربه تام در اونجرز و لیدر شدن او، تونستن موثرتر ظاهر بشن.

کجان اونایی که میگفتن مرد عنکبوتی MCU رشد شخصیتی نداره؟ دیگه رشد شخصیتی از این بیشتر میخواستین؟ کجان اونایی که میگفتن تام هالند لوسه؟ دیگه خفن تر از این میخواستین؟ و کجان اونایی که میگفتن جای عمو بن با تونی استارک عوض شده و تونیه که به پیتر درس مسئولیت پذیری یاد میده؟ نه داداش! زن عمو می این کار رو کرد و چقدر هم قشنگ بهش یاد داد که "قدرت زیاد مسئولیت زیادی هم به همراه داره" و "هرکسی حقشه یک شانس مجدد نصیبش بشه" و چقدر قشنگ زندگی پیتر رو با یک تراژدی همراه کردن که تا ابد همراهش میمونه و سرلوحه حرفه ابرقهرمانی اش میشه و چقدر به طور دردناکی وفادارانه به منبع اصلی بود که پیتر در مرگ زن عمویش مقصر بود (دلم شکست وقتی بهش میگفت I am sorry ...) و آره... داستان تازه شروع شده و بعضی ها چقدر زود درباره مرد عنکبوتی MCU قضاوت کردن ولی چیزی که مهمه اینه که وقتی پای استاد فایگی درمیونه همیشه آخرش " زمستان می‌رود و روسیاهی به زغال می‌ماند"...

فیلم به شدت به ذات و جوره پیتر پارکر/مرد عنکبوتی وفاداره و من عاشق این شدم که دنیای او با تراژدی عجین شد و من عاشق این شدم که مثل دنیای کمیک پس از مرگ زن عمویش گفت که دیگه تمومه و میخواد مرد عنکبوتی نباشه ولی بهش دلداری دادن و دوباره به عرصه برگشت. و من عاشق اینم که فیلم مثل دنیای کمیک نشون میده که عزیزان پیتر پارکر چطور باید ابرقهرمان بودن او تقاص پس بدن و در معرض خطر دائمی قرار دارن. لو رفتن هویت مرد عنکبوتی در انتهای فیلمِ قبل و پیگیری موضوع در اینجا باعث شده تا به وضوح مشاهده کنیم چطور زندگی او زیر و رو میشه و چطور سعی میکنه باهاش کنار بیاد و چطور خط اصلی داستان رو پیش میبره و منجر میشه به رویدادهای بعدی.

و من خوشحالم که برای اولین بار در دنیای سینما یک مرد عنکبوتی کامل دیدم. او شوخ طبع و در عین حال تلخ و غم زده. هم مسئولیت پذیر بود و شکننده و با اراده و ... مرد عنکبوتی انسان ترین ابرقهرمان تاریخ کمیک بوکه پس باید همه احساسات انسانی در او جمع باشند و البته خوشحالم که به خوبی هوش بالای او و دیگر مردان عنکبوتی به کار گرفته شد. و من کاملا با پیترِ تام هالند همذات پنداری میکنم. او هنوز خام و معصومه و به همه اعتماد میکنه و بهایش رو هم میپردازه. او علیرغم هشدارهای دکتر استرنج میخواد خبیث هایی که از دنیای دیگه اومدن رو معالجه کنه برشون گردونه به دنیای خودشون. چون دلش براشون میسوزه و این همون پیتر پارکر ساده و خوش قلبیه که من میشناسم. و اما دوگانگی که در ادامه پیش میاد و شورشی که گرین گابلین به راه میندازه و در نهایت به تراژدی ختم میشه (مرگ زن عمو می) هم دقیقا چیزیه که به ذات اسپایدی مون وفاداره. و بیچاره این پیتر اصلا و ابدا انتظار نداره نورمن آزبورن چنین شیطانی باشه و اون حسی که بهش دست میده و مملو از شوک و بهت و غافلگیریه بی نظیره.

صحبت از نورمن شد ... همه تون میدونید که گرین گابلین محبوب ترین خبیث دنیای مرد عنکبوتی برای منه و من میمیرم براش! بسیار خوشحالم نورمن بار اصلی خباثت داستان رو به دوش میکشه و به آنچه که در دنیای سینما حقش بوده میرسه. ویلم دفو عالیه در این نقش و به نظرم یک اسکار براش میطلبه. او در صحنه های نبرد با مرد عنکبوتی هم بسیار عالی عمل میکنه و خودش هم اعلام کرده که شرط بازگشتش به این نقش این بوده که خودش تمامی صحنه های بدلکاری رو بازی کنه. به همین دلیل از این نظر بی نقص ظاهر شده. او مشت میخوره تو صورتش ولی همچنام میخنده و دقیقا همون گابلینیه که باید باشه. اما از اون مهم تر اینه که نورمن فوق العاده ای هم هست. و عالی اون دوگانگی شخصیتی و حتی فریبکاری ذاتی نورمن رو به تصویر میکشه. و فایگی و رفقا میدونستن که دفو بدون ماسک گابلین ترسناک تریه. پس در حرکتی درست، اون لباس مسخره رو از تنش در میارن و در بیشتر لحظات فیلم با ظاهر منحصر به فرد خودش ظاهر میشه که بسیار تاثیرگذارتره. حضور او در این فیلم به قیمت از دست رفتن حضور گرین گابلین MCU تموم شده. یعنی ما دیگه قرار نیست نورمن یا هری آزبورن مختص دنیای سینمایی مارول در فیلم های بعدی مرد عنکبوتیِ تام هالند ببینیم ولی به درک چون ارزشش رو داشت و ویلم دفو حجت گابلینی را بر تمام هواداران تمام کرد!

نورمن ازبورن مرد عنکبوتی

و اشاره شد به نبرد مرد عنکبوتی با گابلین که باید بگم واقعا ازش لذت بردم چون بسیار "واقعی" به نظر میرسید. خشن و خفن؛ همونطور که از اسپایدی و گابلین توقع میره. آنها به قصد کشتن یکدیگر را میزنند و از طبقات ساختمون به پایین سقوط میکنند و من از دیدن تک تک سکانس های نبرد بین اونا کیف کردم. و نکته مهم درباره سکانس های اکشن این فیلم اینه که مثل یک کلکسیون میمونه که انواع و اقسام نبردها در اون یافت میشه. یعنی نبرد مرد عنکبوتی با دکتر اختاپوس روی پل بسیار نوآورانه است و از محیط پیرامونی و قدرت های فوق بشری شخصیت ها به خوبی استفاده میشه و ما رو به یاد نبرد معرکه روی قطار در "مرد عنکبوتی 2" میندازه. از طرفی دیگر نبرد مرد عنکبوتی با دکتر استرنج یا نبرد مردان عنکبوتی با الکترو، لیزارد و مرد شنی در مجسمه آزادی، جلوه های ویژه محور هستند و گرافیک رایانه ای عالی در اونا به کار رفته که ما رو یاد سکانس های اکشن بلاک باسترهای هالیوودی میندازه که وجودشون برای هر فیلم پرهزینه ای لازم جلوه میکنه. و از اون طرف ما نبرد جمع و جور تری داریم بین مرد عنکبوتی و گرین گابلین که جلوه های ویژه خاصی نداره ولی در عوض شخصی تر و وحشیانه تر ، خشمگینانه تر و در نتیجه احساسی تره. پس این فیلم مجموعه ای کم نظیر از صحنه های اکشن به تماشاچی ارائه میده و به همین خاطره که اینقدر از این نظر ازش راضی هستم.

خب حالا از چی بگم؟ از صحنه های حماسی و احساسی فیلم؟ بی شک هیچ فیلمی از اسپایدرمن اینقدر من رو به گریه نینداخته بود. اصلا هیچ فیلمی در تاریخ سینما اینقدر با قلب و مغز من بازی نکرده بود. فیلم خیلی صحنه های احساسی داره که تا ابد با من خواهند بود. از مرگ زن عمو می بگیر تا تصمیمی که پیتر در انتها میگیره. خیلی جاها بود که اشک منو درآورد ولی میدونید کجا بود که باعث شد هق هق بزنم زیر گریه؟ اونجایی که پیتر بالای سر زن عموی عزیزش اشک میریزه و هپی فریاد میزنه "فرار کن پیتر"؟ نه! اونجایی که عزاداره ولی مامورین بهش تیر میزنن؟ نه! اونجایی که داره زار زار گریه میکنه و ند و ام جی میان بهش دلداری میدن؟ نه! اونجایی که با ام.جی. وداع میکنه؟ نه! همه این صحنه ها برام اشک آور بود ولی با اونجایی که پیتر موبایل دستشه و به دنیا از طریق برنامه جیمسون پیام میده بدجوری گریه کردم. یعنی اونجایی که هنوز عزادار مرگ زن عمو می هستش و صورتش زخمیه ولی در اقدامی که نشان از بالغ شدن شخصیت داره، تقصیر ورود خبیث ها رو به دنیاشون بر گردن میگیره و میگه :"دنیا اگه داری منو تماشا میکنی برام آرزوی موفقیت بکنید. دوست خوب محله تون ، مرد عنکبوتی بیش از هر زمان دیگری بهش نیاز داره". این صحنه که با موسیقی گوشنواز مایکل جاکینو همراه شده بود خیلی روم تاثیر گذاشت. یعنی بیشتر از دیگر صحنه ها چون دربرگیرنده تمام چیزهایی بود که به خاطرش عاشق مرد عنکبوتی ام. این پسر با این همه مشکل دست از تلاش برنداشته و میخواد ادامه بده و این یعنی همون مرد عنکبوتی منه. کسی که تو این دنیای بی رحم امیدش رو از دست نمیده . پس وقتی از مردم خواست براش دعا کنند دلم بدجوری گرفت و شدیدا گریه کردم ... نمیدونم ... یه جورایی دلم واسش سوخت ... شایدم یاد عزیزی افتادم که اخیرا از دستش دادم چون دلم برای اون عزیز هم خیلی سوخت ...

و اما پایان فیلم که دیگه هیچ بهانه ای برای یاوه گویان باقی نمیگذاره. بهترین پایان ممکن رو داشت این فیلم. چقدر تلخ بود خداحافظی پیتر با دوستان صمیمی اش و چقدر خوب بود وقتی زخم روی پیشانی ام جی رو دید و تصمیم گرفت به خاطر حفظ جان خودش چیزی بهش نگه و چقدر دردناک بود وقتی تک و تنها وارد آپارتمانش شد.... دیگه کسی نمیتونه بگه که این پیتر به تکنولوژی استارک و لباس های ساخته شده توسط او متکیه. این پایان باعث شد مرد عنکبوتی به اون نقطه ای برسه که خیلی از ما دوستش داریم و ما را برای فیلم های آینده هیجان زده میکنه و خدایا شکرت که آخرش پیتر لباس دست ساز خودش رو بر تن میکنه چون این مساله خیلی روی مخم بود که اولین بار تونی لباس نمادین پیتر رو براش درست کرد. الان میخوام نوشته ام رو به پایان ببرم ولی احتمالا خیلی چیزای دیگه مونده که میخواستم بهتون بگم ولی الان یادم نیست و احتمالا وقتی نقدم اومد روی سایت یادم میاد! (اوه اوه راجع به حضور بجا و درست دکتر استرنج و بازی خوب بندیکت عزیز یا جلوه های ویژه فیلم و موسیقی معرکه جاکینو که تم فیلم های قبلی هم توش به کار رفته بود یا راجع به رومانس عالی پیتر و ام جی و یا حضور باحال جی. کی. سیمونز در نقش آقای جیمسون... چیزی نگفتم!)

مهم نیست... مهم این حالیه که الان دارم و سعی کردم راجع بهش براتون بنویسم. دم سونی گرم. دم مارول گرم. این فیلم از سر من زیاد بود. از سر همه شما هم زیاده. این دفعه قضیه برعکسه و این ما هستیم که باید لیاقت چنین فیلمی رو پیدا کنیم چون ادای دینی تمام عیاره به میراث پرفروغ مرد عنکبوتی در دنیای سینما. میشد ازش ایرادات بنی اسرائیلی بگیرم (مثلا دوست داشتم میستریو تو فیلم باشه ولی نبودش واقعا به چشم نیومد یا دوست داشتم مدت لیزارد و مرد شنی رو بیشتر تو حالت انسانی شون ببینم و ...) ولی به فیلم نمره کامل میدم و میره اون بالا بالاها کنار "مرد عنکبوتی 2" برام قرار میگیره. بی صبرانه منتظرم تا دوباره با کیفیت خوب ببینمش. و ای کاش استیو دیتکو و استن لی الان زنده بودن و این فیلمو میدیدن ... (البته قطعا دارن از اون بالا میبینن و لبخند میزنن).

چقدر خوبه آدم هوادار مرد عنکبوتی باشه و چقدر به خودم افتخار میکنم که این سایت رو دارم که 9 ساله دارم درباره عشقم براتون مینویسم ...

ببخشید اگه این نقد حالتی آشفته داشت چون الان خودم بدجوری آشفته و منقلب هستم ... مثل همیشه میتونید با متذکر شدن ایرادات تایپی احتمالی ، قدردانی خودتون رو از بنده نشون بدید!

امتیاز: 10 از 10

مهدی ترابی مهربانی